Bron: Andrew Korybko Oriental Review 6 april 2024
Israël heeft niet langer de controle over de escalatieladder omdat zijn stoutmoedige aanval Iran onder druk zet om op zijn minst symmetrisch te reageren met een eigen aanval op een Israëlisch consulaat ergens. Afhankelijk van of dit gebeurt en hoe ernstig de aanval is, kan Israël zich vervolgens onder druk gezet voelen om te escaleren als reactie, waardoor een oncontroleerbare cyclus in gang wordt gezet die kan uitmonden in het ergste scenario.
Israël bombardeerde maandag het Iraanse consulaat in Damascus in een gewaagde aanval waarbij verschillende hooggeplaatste leden van de IRGC werden gedood. Iran heeft gezworen hun dood te wreken op een tijdstip en plaats naar keuze, waartoe het op de een of andere manier onder druk wordt gezet na deze flagrante schending van het internationaal recht. Buitenlandse diplomatieke faciliteiten worden beschermd door de Conventie van Wenen en Israël weet dit heel goed na eerdere Iraanse aanvallen op zijn eigen diplomatieke faciliteiten.
Dat was aantoonbaar een strategische fout en misschien wel een van de hoogste orde, aangezien Israël Hamas in Gaza militair verslaat, maar ten koste van de burgerbevolking daar, die collectief is gestraft door middel van etnische zuivering, hongersnood en Genocide. Deze humanitaire en reputatiekosten werden door Bibi de moeite waard geacht omwille van de veiligheid, maar nu heeft hij de veiligheid van zijn land misschien wel verslechterd, precies op het moment dat hij op het punt staat de overwinning in Gaza uit te roepen.
De opening van een tweede front door de Houthi’s was onvoldoende om de Israëlische campagne te stoppen, terwijl Hezbollah tot nu toe terughoudend is gebleven om een derde front te openen met het risico van een “wederzijds verzekerde vernietiging”. Buurland Jordanië heeft onlangs een opleving meegemaakt van door Hamas en Moslimbroederschap geïnspireerde onrust, maar die zal waarschijnlijk beheersbaar blijven dankzij de jarenlange westerse training van de veiligheidstroepen, wat betekent dat er waarschijnlijk ook in dat koninkrijk niet uit zichzelf nog een front zal openen.
Zonder een totale oorlog van Hezbollah tegen Israël en/of Jordanië dat afglijdt naar een Libië-achtig conflict dat overslaat naar de Westelijke Jordaanoever, zal Israël zijn vernietiging van Hamas in Gaza voltooien. Dat was echter de stand van zaken tot de stoutmoedige aanval van maandag, want nu voelt Iran zich onder druk gezet om te escaleren op een manier die het risico met zich meebrengt dat er nog een front wordt geopend. Dit zou bijvoorbeeld kunnen gebeuren als het Hezbollah vraagt om te reageren op een manier die onbedoeld een Israëlische overreactie uitlokt die vervolgens leidt tot een totale oorlog.
Een andere mogelijkheid is dat de IRGC, Hezbollah en/of geallieerde Iraakse militanten hun Hybride Oorlog op Jordanië richten met de bedoeling de ineenstorting ervan te veroorzaken om een onmiddellijke nationale veiligheidscrisis aan Israëls oostgrenzen uit te lokken die het grootste deel van zijn strijdkrachten in een oogwenk uit Gaza zou kunnen wegtrekken. Ongeacht wat veel Alt-Media commentatoren de afgelopen zes maanden hebben beweerd, wil Israël geen “wederzijds verzekerde vernietiging” riskeren door oorlog te voeren tegen Hezbollah en/of Iran.
Als het daar zin in had, dan had het overweldigende eerste aanvallen tegen hen kunnen lanceren om hun leiders te onthoofden en zoveel mogelijk van hun offensieve wapens te vernietigen voordat het zich schrap zette voor de vergelding die zou volgen. De tijd om dat te doen is echter al lang voorbij, aangezien het meest geschikte moment direct na de verrassingsaanval van Hamas op 7 oktober zou zijn geweest, en niet een half jaar later, nu zijn tegenstanders zich nog meer op die mogelijkheid hebben voorbereid dan ze al deden.
Israël heeft de escalatieladder echter niet langer in handen, omdat zijn stoutmoedige aanval Iran onder druk zet om op zijn minst symmetrisch te reageren met een eigen aanval op een Israëlisch consulaat ergens. Afhankelijk van de vraag of dit gebeurt en hoe ernstig de aanval is, kan Israël zich onder druk gezet voelen om te escaleren als reactie, waardoor een oncontroleerbare cyclus in gang wordt gezet die kan uitmonden in het ergste scenario. In dat geval wordt een overweldigende first strike (verrassings aanval) door een van beide partijen veel waarschijnlijker dan voorheen.
Dit komt op het slechtst mogelijke moment voor Israël, nu het zijn campagne tegen Hamas aan het afronden is en zich voorbereidt op de toekomst van Gaza na het conflict, waarbij volgens Axios een multinationale Arabische militaire macht verantwoordelijk zou kunnen zijn voor wetshandhaving en humanitaire activiteiten. Het is onwaarschijnlijk dat dit zal gebeuren te midden van een grote escalatie tussen Israël en zijn vijanden van de Verzetsas, die ertoe zou kunnen leiden dat zijn eerder genoemde campagne nog langer aansleept met toenemende fysieke, financiële en reputatiekosten.
Als Israël het Iraanse consulaat in Damascus niet had gebombardeerd, dan had het zich geen zorgen hoeven te maken dat er iets zou komen om zijn op handen zijnde militaire overwinning te compenseren, die, om de lezer eraan te herinneren, enorme humanitaire en andere kosten met zich meebracht die Bibi het waard achtte in naam van de veiligheid. Zijn plannen zijn nu veel onzekerder dan ooit omdat niemand weet of, wanneer en hoe Iran zou kunnen reageren op deze gedurfde aanval, maar als de vergelding vroeg of laat komt, dan zou het echt een game-changer kunnen zijn.
Topfoto: Israëlische aanval op Iraans consulaat in Damascus – Iran zweert wraak en beschuldigt Israël van dodelijke luchtaanval op consulaat in Syrië.