Bron: E.J.Magnier, op ejmagnier.com, 11 februari 2020, vertaald door Francis J. ~~~
Sinds 2012 stond de M5 snelweg(1) Damascus-Aleppo onder de controle van de jihadisten. Het Syrische leger heeft nu de M5 in handen en meer dan 140 steden, dorpen en strategische heuvels bevrijd. Turkije en de Oezbeken, Oigoeren en Hayat Tahrir al-Sham (voorheen al-Nusra) zijn er niet in geslaagd hun versterkte posities in handen te houden en hebben zich teruggetrokken in de richting van het gebied rond Idlib.
Het is de eerste keer dat het Turkse leger door het Syrische leger wordt beschoten. Vijf Turkse militairen kwamen daarbij op, op het militaire vliegveld van Taftanaz, de basis die door Turkije en zijn jihadisten wordt gebruikt. Ankara werd gedwongen zijn eigen leger naar het slagveld te sturen om de zwakte van zijn jihadistische bondgenoten op het terrein te compenseren.
De bevrijding van de M5 op jihadisten werd in oktober 2018 vastgelegd en ondertekend in de Astana-overeenkomst (2) , een bepaling die sindsdien niet door Turkije werd nageleefd. De Syrische regering heeft sindsdien driemaal grote vorderingen gemaakt in de richting van de M5. Dit keer was de beslissing om de M5 terug onder controme krijgen definitief. Het is een Syrisch-Russische waarschuwing aan president Erdogan dat de tijd voor Idlib bijna om is. De Turks-Russische krachtmeting reikt ook tot voorbij de Syrische grenzen. Het is ook duidelijk in Oekraïne en Libië, twee landen waar Turkije een grote rol wil spelen.
De Russen voorzien het Syrische leger van geavanceerd oorlogsmateriaal en tientallen T-90 tanks’s, die het leger helpen om zijn militaire offensieven ‘s nachts voort te zetten. Dit, samen met de honderden luchtaanvallen van de Russische luchtmacht, heeft bijgedragen aan de bevrijding van het hele gebied aan de oostkant van de weg en vele andere gebieden aan de westkant waar de militaire operatie wordt voortgezet. Bovendien leverde Rusland bij deze succesvolle operatie ongeëvenaarde militaire inlichtingen en planningsondersteuning aan het Syrische leger, en bombardeerde het de linies van de jihadisten, alsook de posities waarachter ze zich terugtrokken.
Verrassend was de ontdekking van kilometers ondergrondse tunnels met veldhospitalen, munitiedepots en levensnoodzakelijke goederen die in al de bevrijde gebieden aan beide zijden van de M5 en in grote steden als Saraqeb en El-Eiss hadden kunnen bijdragen aan een zeer lange belegering. Die tunnels waren met elkaar verbonden, dorpen waren soms op zo’n 20 meter diepte met elkaar gelinkt. Voldoende diep om bescherming tegen luchtbombardementen te bieden. De Jihadisten waren gehaast – ze evacueerden al deze posities en lieten daarbij alles achter.
De tactiek van het Syrische leger bestond er de laatste jaren in om een uitweg vrij te laten voor de jihadisten om zich terug te trekken vooraleer ze in te sluiten. Na de bevrijding van Aleppo heeft het Syrische leger nagelaten om steden in te sluiten, vanwege het voordeel van de propaganda die de jihadisten ontleenden van de mainstream media en buitenlandse interventionisten die niet willen dat Syrië zich kan herstellen en zich opnieuw kan herenigen. Daarom werden de wegen altijd opengelaten om de jihadisten de kans te geven zich terug te trekken voordat er een definitieve aanval plaatsvond.
Turkije is niet in staat om zijn jihadistische bondgenoten te beschermen en kan hen geen luchtsteun bieden. Rusland heeft de controle over het Syrische luchtruim en Damascus heeft Turkije gewaarschuwd dat het alle Turkse straaljagers die het Syrische luchtruim schenden, zal neerhalen.
Dat Maarrat al-Nu’man, Saraqeb, Tel el-Eiss, Rashedeen nu bevrijd zijn is een nieuwe strategische wending in de Syrische oorlog. Het is een indicatie dat Turkije moeite zal hebben om zijn jihadisten op lange termijn te kunnen beschermen. De stabiliteit van Syrië vereist de bevrijding van het hele grondgebied. De stabiliteit van Syrië is ook in het belang van Rusland en zijn nationale veiligheidsdoelstellingen. Rusland is de Levant ingetrokken om de oorlog te stoppen en zijn geloofwaardigheid staat op het spel. Het heeft er een grote marinebasis die een unieke toegang tot de Middellandse Zee biedt. Het is ook in het belang van Rusland om Al-Qaida en alle groepen die hun takfiri-ideologie aanhangen, ondanks hun uiteenlopende prioriteiten en namen, uit te schakelen. De Oezbeekse en Oeigoerse jihadisten in de Levant hebben geen uitwijkmogelijheden, en er wordt verwacht dat ze tot de laatste man zullen doorvechten.
Turkije laat Rusland zijn tanden zien door te weigeren de Russische soevereiniteit over de Krim te erkennen en Oekraïne voor 33 miljard dollar aan wapens aan te bieden. Turkije streeft ook naar een effectievere en meer erkende rol in Libië, waar de centrale regering officieel om de steun van Ankara gevraagd heeft. De situatie in Syrië is echter anders. Turkije weet dat zijn aanwezigheid in Syrië niet lang kan duren en dat de bevrijding van Idlib, ook al staat het vandaag niet op de agenda, slechts een kwestie van tijd is.
De Amerikaanse bezettingstroepen hebben zichzelf in het nauw gedreven in een gelimiteerd gebied in het noordoosten van Syrië waar ze Syrische olie kunnen stelen, zoals president Donald Trump dat zelf uitlegde. Deze beperkte Amerikaanse aanwezigheid is geen prioriteit voor het Syrische leger. Idlib zal eerst worden bevrijd, en daarna Afrin. Daarom probeert Turkije zijn invloed in Syrië te versterken en te stabiliseren. Er zijn op het hoogste niveau vier vergaderingen gehouden tussen de Syrische inlichtingendiensten en hun Turkse tegenhangers om nieuwe afspraken te maken. Turkije wil het verdrag van Adana(2)uit 1998 met Syrië, waarin de Turkse militaire achtervolging van de PKK op Syrisch grondgebied is geregeld, wijzigen.
Rusland en Iran spelen een belangrijke rol bij het verminderen van de spanningen tussen Turkije en Syrië, maar het komt erop neer dat Turkije zich volledig uit Syrië zal moeten terugtrekt.
Turkije heeft de S-400 van Rusland gekocht en de Turkstream-pijplijn die de Russische uitvoer van gas via Oekraïne moet verminderen werd vorige maand officieel geopend. Anderzijds is Turkije ook een NAVO-bondgenoot met de grote Amerikaanse luchtmachtbasis Incirlik binnen zijn grenzen. Turkije zal het moeilijk hebben om een evenwicht te vinden tussen de twee grootmachten en tegelijkertijd zijn jihadisten in Syrië te beschermen. De tijd dat Turkije zijn opties moet afwegen is nabij.
Voetnoten
(1) De M5 is de belangrijkste snelweg in Syrië, De snelweg is niet alleen de langste, 474 km, maar fungeert als de ruggengraat van het hele nationale wegennet. Het verbindt de grens van Jordanië in het zuiden met Damascus, de hoofdstad, en gaat verder noordelijk naar Aleppo, de tweede grootste stad van het land. Andere steden die verbonden zijn door deze snelweg zijn Daraa, Al Nabk, Homs en Hamah.
(2) Het Astana-verdrag werd ondertekend in een tijd waarin de betrekkingen tussen Turkije en Syrië onder druk stonden en de twee buurlanden op de rand van oorlog stonden. Damascus had Abdullah Ocalan, de leider van de Koerdische Arbeiderspartij (PKK) – die nu een levenslange gevangenisstraf uitzit op het Turkse eiland Imrali – gedurende enkele jaren toestemming gegeven om in Syrië te schuilen en er de activiteiten van de PKK te organiseren. Toen Turkije met militaire actie dreigde, heeft Damascus Ocalan uitgezet en de PKK-kampen in het land gesloten.
Vertaald door Francis J,
Dit artikel is gepubliceerd door Elijah J. Magnier op ejmagnier.com
De publicatie wordt niet geblokkeerd door een Paywall, en is vertaald, zodat veel lezers van de inhoud kunnen genieten.
Elijah: “Ik wil mijn volgers en lezers bedanken voor het vertrouwen en de steun. […….] Uw bijdrage, hoe klein ook, helpt de continuïteit te waarborgen. Dank u.”