Bron: Elijah J. Magnier @ejmalrai op ejmagnier.com 9 januari 2020
Het zou niet correct zijn om te zeggen dat de VS het Midden-Oosten zullen verlaten. Het staat echter vast dat de moord op één enkele man, de Iraanse generaal Qassem Soleimani, de invloed van de VS aanzienlijk heeft aangetast. Zonder de (in)directe medewerking van de Amerikaanse president Donald Trump had dit nooit kunnen gebeuren.
Trump doet er alles aan om de Amerikaanse hegemonie in de wereld te ondermijnen en te ontmantelen. Hij heeft daarvoor geen hulp nodig maar zijn adviseurs en kabinetsleden delen zijn talent voor wanbeleid in buitenlandse politiek en nationale veiligheidszaken. Met dat slechte advies worden de Amerikaanse betrekkingen over de hele wereld, en in het bijzonder in het Midden-Oosten, gerund door een zakenman die gewend is weinig subtiel te onderhandelen en te intimideren en over totaal geen diplomatieke vaardigheden beschikt.
Telkens als Iran er nood aan heeft om zijn imago op te krikken in de wereld – en in het bijzonder bij de “As van het Verzet” en in zijn relatie met Rusland en China – haast president Trump zich om Iran daarbij te helpen. China en Rusland zullen nu hun relatie met Iran versterken, het land dat het sterkste land ter wereld effectief en openlijk heeft aangepakt.
Vanop honderden kilometers afstand een basis waar duizenden officieren en soldaten verblijven aanvallen en daarbij bewust vermijden dat er slachtoffers vallen is een teken van een ongelooflijk zelfvertrouwen van Iran in het fabriceren van hun eigen raketten. Het land heeft zijn capaciteit en technische vermogen getoond om de machtigste Amerikaanse basis in Irak met precisieraketten te bombarderen, Het heeft daarmee voor een tweede keer blijk gegeven van mededogen door geen Amerikaanse militairen te doden.
De eerste keer gebeurde dat in juni 2019, Toen besloot Iran om een Amerikaans spionagevliegtuig met 38 manschappen aan boord dat de Iraanse luchtruimte had geschonden tijdens de zogenaamde “tankeroorlog”, niet neer te halen. De tweede keer was gisteren, Toen koos Iran er bewust voor om geen menselijke doelwitten te viseren op de Ayn al-Assad en Erbil basissen waar duizenden Amerikaanse, Britse, Canadese, Noorse, Nederlandse en Belgische militairen verblijven. Iran gebruikte zijn precisieraketten om specifieke militaire doelen te raken maar menselijke slachtoffers te vermijden. Dat staat in schril contrast tot de beslissing van Trump om een Irakese commandant (Abu Mahdi al-Muhandes) en een Iraanse generaal en diplomaat (Sardar Qassem Soleimani) op een vredesmissie te vermoorden.
De Iraanse aanslag op de militaire basis Ayn al-Assad heeft de zwakte van de meest geavanceerde radar- en onderscheppingsraketten in het Amerikaanse arsenaal aan het licht gebracht. President Trump heeft lang opgeschept over deze apparatuur als de “beste ter wereld”. Maar het Amerikaanse defensiesysteem op de Iraaks-Amerikaanse basis in al-Anbar was niet in staat om ook maar een van de 16 gelanceerde ballistische raketten te onderscheppen. De gevolgen van dit ene wapenfeit zijn desastreus voor zowel de Amerikaanse wapenindustrie als voor het Amerikaanse buitenlandse beleid in het Midden-Oosten.
Deze actie heeft de Amerikaanse bondgenoten in de regio getoond dat de honderden miljarden dollars die zij in Amerikaanse wapens hebben geïnvesteerd, ontoereikend zijn als verdediging tegen Iran. Die landen beseffen nu dat ze eigenlijk geen echte afschrikking hebben tegen een aanval van Iran. Dit besef zal de traditionele vijanden van Iran in het Midden-Oosten ertoe aanzetten hun meningsverschillen te temperen en de weg naar Teheran in te slaan om weer goede banden met de “Islamitische Republiek” aan te knopen. Het valt zelfs niet uit te sluiten dat veel landen in de verleiding zullen komen om Iraanse precisieraketten aan te kopen die veel goedkoper zullen zijn dan de dure, door de VS vervaardigde raketten.
President Trump gaf daarnaast ook nog een verkeerd signaal af toen hij aankondigde dat “de VS geen olie uit het Midden-Oosten nodig hebben”. Die mededeling is door veel leiders uit het Midden-Oosten opgevat als een indicatie dat de Amerikaanse regering geen zin hebben om hun belangen te verdedigen, gezien veel van deze regimes hun jaarlijkse begroting baseren op de olie-inkomsten.
Dit brengt ons bij een ander belangrijk punt: De dreiging van Trump over de nucleaire capaciteit van Iran. Na de bombardementen op Ayn al-Assad is het duidelijk dat de VS in de toekomst niet meer rechtstreeks betrokken zullen zijn bij bombardementen op Iran. De VS heeft een vernietigende militaire capaciteit, maar Iran ook. De les die we kunnen trekken uit de Iraanse aanval is dat het klaar staat om te bombarderen en met grote nauwkeurigheid terug kan slaan op Amerikaanse doelen. Daarom is het bombarderen van Iran van de baan. De ontwikkeling van de nucleaire capaciteit van Iran ligt echter op tafel. Teheran zal waarschijnlijk nieuwe initiatieven op dit gebied aankondigen nu in april de verjaardag nadert van de terugtrekking van de VS uit de nucleaire overeenkomst (JCPOA).
Er blijft Iran geen andere keuze dan zich volledig terug te trekken uit het nucleaire akkoord door het onvermogen en de onwil van de Europese ondertekenaars van het akkoord om hun verplichtingen na te komen. Er is Iran geen alternatief aangeboden om het eenzijdig opzeggen van de verdragsverplichting door de VS tegen te gaan. Een dergelijke mededeling zal het Iraanse “geschenk” aan Trump zijn voor zijn komende verkiezingscampagne, waarbij politieke munitie wordt verstrekt aan de politieke tegenstanders van Trump.
Trump heeft alles gedaan wat in zijn macht ligt om Iran achter zijn leiders te krijgen, door sancties op te leggen aan het Iraanse volk en hun generaal te vermoorden. Iran heeft de sancties van de VS vakkundig gebruikt bij de aanval op tankers in de Straat van Hormuz, waarbij het regime publieke steun kreeg en het nationalistische gevoel werd aangewakkerd. De Amerikaanse moord op Sardar Qassem Soleimani bracht miljoenen mensen op straat en verenigde Iran achter één vlag: de terugkeer van de Iraanse waardigheid, macht en soevereiniteit. Alleen Trump had zo’n kritisch doel kunnen bereiken, het rehabiliteren van het Iraanse regime op het juiste en meest noodzakelijke moment.
De oproep van Trump aan de NAVO om haar verantwoordelijkheid in het Midden-Oosten op te nemen is in de regio geïnterpreteerd als een teken van een ernstige waardevermindering van de Amerikaanse hegemonie. De Amerikaanse president laat daarbij zien dat hij niet in staat is, of er bereid toe is om de zaken in het Midden-Oosten aan te pakken. Dit kan duiden op de onbekwaamheid van zijn adviseurs ofwel een strategisch besluit van de VS zijn om hun invloed te laten teruglopen.
Iran heeft laten zien dat het een regionaal land is dat in staat is om in zijn moeilijkste situatie de VS het hoofd te bieden. Er bestaat weinig twijfel over dat de 40 jaar van Amerikaanse sancties tegen de “Islamitische Republiek” een totaal fiasco waren, zelfs met de “maximale druk” van de sancties van Trump. Het is moeilijk voor te stellen waar Iran vandaag zou staan als het niet al die jaren onder die sancties had moeten leven.
De belangrijkste bondgenoot van de VS in het Midden-Oosten, Israël, kijkt met veel aandacht naar de gebeurtenissen. De dreiging van Iran om de VS of Israël te treffen is vandaag de dag reëel. Iran heeft over de jaren heen die precisieraketten ook geleverd aan zijn partners in het Midden-Oosten. Iran heeft zijn capaciteiten getoond bij de meest gecompliceerde en gecoördineerde aanval ooit, zoals bleek tijdens de vernietiging van de Saoedi-Arabische oliefaciliteit. Drones en precisieraketten hebben toen honderden kilometers verder tegelijkertijd hun doelwit geraakt. Deze spectaculaire aanval werd opgeëist door Jemen, het armste land in het Midden-Oosten dat pas de afgelopen jaren het initiatief heeft genomen voor wapenleveranties en vergeldingsacties. En hoe zit het met Hezbollah, de volledig uitgeruste en goed getrainde en georganiseerde maar onofficiële niet-overheidsacteur met 38 jaar ervaring? Hezbollah heeft precisieraketten uit Iran ontvangen en die in ondergrondse silo’s in de bergen op de Syrisch-Libanese grens opgesteld. De Iraanse bombardementen op de door de VS gedomineerde basis in Irak betekenen het einde van de oorlog tussen Israël en Hezbollah. Israël kan zien waartoe Iran en zijn bondgenoten in staat zijn. Misschien moet het gaan nadenken over een andere benadering van de Palestijnse kwestie.
De Amerikaanse president – die beloofde de “eindeloze oorlogen” te beëindigen – vermoordde de Iraakse commandant Abu Mahdi al-Muhandes en de Iraanse generaal-majoor Qassem Soleimani in de overtuiging dat hij daarbij de controle over Irak zou kunnen winnen en een regimewissel in Iran bewerkstelligen. Op het ogenblik dat hij een grote oorlog wil ontketenen, heeft Trump op spectaculaire wijze Iran verloren, en staat hij op het punt om ook Irak te verliezen.
“Mooie militaire uitrusting heerst niet over de wereld, mensen heersen over de wereld, en de mensen willen de VS uit de regio”, zei de Iraanse minister van Buitenlandse Zaken Jawad Zarif. President Trump heeft niet veel mensen in het Midden-Oosten aan zijn zijde, zelfs niet onder zijn bondgenoten, waarvan hij de leiders herhaaldelijk heeft beledigd. Iran had niet kunnen dromen van een betere president om zijn positie in eigen land en in de regio te vernieuwen. Alle bondgenoten van Iran zijn enthousiast en staan achter de “Islamitische Republiek” die haar belofte om de VS te bombarderen heeft waargemaakt. Een “Nieuw Midden-Oosten” staat op het punt te ontstaan, Het zal niet “Made in USA”zijn, maar “Made in Iran”. Laten we hopen dat het tijdperk van de oorlogszuchtigen voorbij is. De tijd is gekomen om te vertrouwen op intelligente diplomatie in de wereld.*
Vertaald door Francis J,
Dit artikel is gepubliceerd door Elijah J. Magnier op ejmagnier.com De publicatie wordt niet geblokkeerd door een Paywall. en is vertaald, zodat veel lezers van de inhoud kunnen genieten.
Elijah: “Ik wil mijn volgers en lezers bedanken voor het vertrouwen en de steun. […….] Uw bijdrage, hoe klein ook, helpt de continuïteit te waarborgen. Dank u.”