Bron: Elijah J. Magnier @ejmalrai op ejmagnier.com 5 januari 2020 ~~~
Het was niet het Amerikaanse besluit om raketten af te vuren op de IRGC-commandant Brigadier-generaal Qassem Soleimani dat de Iraanse officier en zijn metgezellen in Bagdad het leven koste. Ja, natuurlijk, het bevel dat werd gegeven om vanaf de twee drones raketten te lanceren (die de twee auto’s vernietigden die Sardar Soleimani en zijn metgezel de Iraakse commandant in al-Hashd al-Shaabi Jamal Jaafar Al-Tamimi aka Abu Mahdi al-Muhandes vervoerden, en hun lichamen in het voertuig verbranden) kwam van het controlecenter van het Amerikaanse leger. De reden dat president Donald Trump dit besluit heeft genomen, is echter te wijten aan de zwakte van de ‘as van verzet’, die volledig is teruggevallen van het prestatieniveau waarvan Iran zichzelf in staat achtte, na tientallen jaren werk om deze ‘as’ te versterken.
Een hechte metgezel van generaal-majoor Qassim Soleimani, met wie hij uren sprak voordat hij aan boord ging van het vliegtuig dat hem van Damascus naar Bagdad bracht, vertelde me:
‘De nobele man stierf. Met name Palestina heeft Hajj Qassem (Soleimani) verloren. Hij was de ‘koning’ van de as van het verzet en de leider. Hij werd vermoord en dit was precies wat hij hoopte te bereiken in dit leven (martelaarschap). Deze as zal echter verder leven en niet sterven. Ongetwijfeld moet de as van het verzet zijn beleid herzien en zichzelf opnieuw samenstellen om zijn richting te herbepalen. Dit was waar Hajj Qassim in zijn laatste uren over klaagde en van plan was om aan te werken en strategieën voor te ontwikkelen .”
De VS troffen Iran in het hart van zijn zelfrespect door majoor generaal Soleimani te vermoorden. Maar de ‘as van het verzet’ doodde hem daarvoor al. Dit is hoe:
Toen de Israëlische premier Benjamin Netanyahu in Damascus, Syrië, Hajj Imad Mughniyah, het plaatsvervangend hoofd van de Militaire Raad vermoordde (de hoogste autoriteit in de Libanese Hezbollah, die wordt geleid door zijn secretaris-generaal, Hassan Nasrallah), kon Hezbollah dat tot op vandaag nog niet wreken.
Toen Trump aan Netanyahu Jeruzalem als de “hoofdstad van Israël” gaf, deed de “As van het verzet” niets, behalve televisiesymposia en conferenties houden waarin ze de beslissing met woorden verwierpen.
Toen president Trump de bezette Syrische Golanhoogten aan Israël aanbood en de “as van verzet” niet reageerde, begrepen de Amerikaanse president Donald Trump en zijn team dat ze geen effectieve afschrikking tegenover zich hadden. De passiviteit van de verzetsas moedigde Trump aan om te doen wat hij wilde
En toen Israël honderden Syrische en Iraanse doelen in Syrië bombardeerde, rechtvaardigde de ‘As van het Verzet’ zijn gebrek aan vergelding met de typische zin: ‘We willen niet meegesleept worden met de timing van de confrontaties die de vijand ons oplegt,” zoals een hoge ambtenaar in deze as mij vertelde.
In Irak kort voor zijn dood klaagde majoor-generaal Soleimani over de verzwakking van de Iraakse gelederen binnen deze ‘As van het verzet’, waaronder de Al-Bina’ (constructie) Alliantie en andere groepen zoals Al-Hikma van Ammar al-Hakim die dicht bij deze alliantie staan, en Haidar al-Abadi, voorheen dicht bij Iran, maar die naar de VS zijn overgestapt.
In Irak was generaal-majoor Soleimani erg geduldig en verloor nooit zijn humeur. Hij probeerde de Irakezen te verzoenen, zowel zijn bondgenoten als degenen die het Amerikaanse kamp hadden gekozen en het niet met hem eens waren. Hij nam degenen die naar hem schreeuwden altijd in zijn armen, om de spanningen te verlagen, de dialoog voort te zetten en de bijeenkomst niet te verpesten. Iedereen die zijn stem verhief tijdens discussies, merkte al snel dat het Soleimani was die iedereen kalmeerde.
Hajj Qassem Soleimani was niet in staat om, samen met degenen die hij als bondgenoten in dezelfde coalitie beschouwde, een consensus te bereiken over de naam van de nieuwe premier. Hij vroeg de Iraakse leiders om de namen te selecteren en nam ze een voor een door, daarbij vragen stellend over de aanvaardbaarheid van deze namen voor de politieke groepen, de Marjaiya, voor demonstranten op straat, en of de voorgestelde namen niet provocerend of uitdagend waren voor de VS. Ondanks de vijandigheid tussen Iran en de VS moedigde Soleimani de selectie aan van een persoonlijkheid die niet door de VS zou worden geboycot. Soleimani geloofde dat de VS Irak schade konden toebrengen, en begreep het belang van het onderhouden van een goede relatie met de VS voor de stabiliteit van het land.
Soleimani was geschokt door de onenigheid onder de Iraakse Shia en meende dat de “as van verzet” een nieuwe visie nodig had omdat deze haperde. In de laatste uren voor zijn dood overdacht majoor-generaal Soleimani de diepgaande tegenstelling tussen Irakezen van hetzelfde kamp.
Toen Irakezen in straten in opstand kwamen tegen de regering , was de formatie die de Amerikaanse hegemonie afkeurde verdeeld, omdat het deel uitmaakte van de autoriteit die Irak regeerde en bestuurde.
Tot overmaat van ramp richtte de heer Muqtada al-Sadr zijn pijlen op zijn regeringspartners, alsof de straatdemonstraties niet tegen hem gericht waren, de politicus die het grootste aantal Iraakse afgevaardigden, ministers en staatsambtenaren controleerde, die hadden deelgenomen aan de overheid voor meer dan tien jaar.
Generaal-majoor Soleimani vermaande Moqtada Al-Sadr voor zijn standpunten, die bijdroegen aan het ondermijnen van de Iraakse rangen omdat de Sadrist-leider geen andere oplossing of praktisch project aanbood dan de chaos. Moqtada heeft zijn eigen mannen, de gevreesde Saraya al-Salam, overal op straat.
Toen de Amerikaanse minister van Defensie Mark Esper op 28 december de Iraakse premier Adel Abdul-Mahdi belde en hem op de hoogte bracht van de Amerikaanse voornemens om Iraakse veiligheidsdoelen in Irak, inclusief de PMU, aan te vallen, was Soleimani erg teleurgesteld door het nalaten van Abdul-Mahdi om zich effectief tegen Esper te verzetten. Abdul-Mahdi vertelde Esper alleen dat de voorgestelde Amerikaanse actie gevaarlijk was. Soleimani wist dat de VS Iraakse doelen niet zouden hebben gebombardeerd als Abdul-Mahdi zich tegen het Amerikaanse besluit had durven verzetten. De beoogde gebieden waren gemeenschappelijke Iraans-Iraakse operationele posities om ISIS-verplaatsingen aan de grenzen met Syrië en Irak te volgen en te controleren. De VS zouden hun beslissing hebben teruggedraaid als de Iraakse premier de VS met wraak had bedreigd in het geval dat Iraakse troepen zouden worden gebombardeerd en gedood. De VS hadden immers geen wettelijk recht om enig doel in Irak aan te vallen zonder de toestemming van de Iraakse regering. Deze beslissing was het moment waarop Irak zijn soevereiniteit heeft verloren en de VS de controle over het land hebben overgenomen.
Dit effectieve Amerikaanse overwicht is een van de redenen waarom president Trump groen licht gaf om majoor generaal Soleimani te vermoorden. Het Iraakse front had zijn zwakheid getoond en temeer bleek het noodzakelijk om een sterke Iraakse leider te kiezen, die het lef heeft om stand te houden tegen de Amerikaanse arrogantie en onwettige acties.
Iran heeft Irak nooit gecontroleerd, zoals de meeste analisten ten onrechte geloven en speculeren. Jarenlang hebben de VS aan hun eigen belangen hard gewerkt, in de gangen van de Iraakse politieke leiderschapslobby. De meest energieke van zijn agenten was de Amerikaanse president-gezant Brett McGurk, die zich duidelijk van de moeilijkheden bij het navigeren in die gangen van de Iraakse leiders bewust was, tijdens de zoektocht naar een premier van Irak, vóór de benoeming van Adel Abdel Mahdi, de selectie van president Barham Saleh en andere regeringen in het verleden. Generaal-majoor Soleimani en McGurk deelden een goed begrip van deze moeilijkheden. Beiden begrepen de aard van het Iraakse politieke moeras.
Soleimani gaf geen bevel om raketten op Amerikaanse bases af te vuren of de ambassade aan te vallen. Als het in zijn handen lag om ze met nauwkeurige raketten te vernietigen en de hele ambassade zonder repercussies van zijn plaats te verwijderen, zou hij niet geaarzeld hebben. Maar de Irakezen hebben hun eigen meningen, methoden, modus operandi en selectie van doelen en raketkalibers; ze hebben nooit op Soleimani vertrouwd voor dergelijke beslissingen.
De Iraanse betrokkenheid bij Iraakse aangelegenheden werd nooit verwelkomd door de Marjaiya in Najaf, zelfs al stemde hij ermee in om Soleimani een paar keer te ontvangen. Ze botsten over de herverkiezing van Nuri al-Maliki, de voorkeurskandidaat van Soleimani, tot het punt dat de Marjaiya een brief schreef waarin zijn weigering voor al-Maliki expliciet werd gemaakt. Dit leidde tot de selectie van Abadi als premier.
De opvattingen van Soleimani stonden lijnrecht tegenover de perceptie van de Marjaiya die het nodig vond een duidelijke punt te maken, met name om de herverkiezing van Nori al-Maliki voor een derde periode te weigeren, ondanks de aandrang van Soleimani.
Al het bovenstaande houdt verband met de fase die volgde op het vertrek van de Amerikaanse troepen uit Irak in 2011 onder president Obama. Daarvoor was Abu Mahdi Al-Muhandis de schakel tussen de Irakezen en Iran: Hij had de beslissingsbevoegdheid, de visie, de steun van verschillende groepen en diende effectief als de vertegenwoordiger van Soleimani, die zich niet bemoeide met de details. Deze Iraakse groepen ontmoetten Soleimani vaak in Iran; Soleimani reisde zelden naar Irak tijdens de periode van zware Amerikaanse militaire aanwezigheid.
Soleimani, ofschoon leider van de ‘As van het Verzet’, werd in sommige kringen soms ‘de koning’ genoemd omdat zijn naam Solomon oproept. Volgens bronnen binnen de ‘As van het Verzet’ dicteerde hij ‘nooit zijn eigen beleid, maar liet hij zonder uitzondering een marge van beweging en beslissing over aan alle leiders van de as. Daarom werd hij beschouwd als de link tussen deze as en de hoogste leider Sayyed Ali Khamenei. Soleimani kon op elk moment en rechtstreeks zonder bemiddeling contact opnemen met Sayyed Khamenei. De leider van de revolutie beschouwde Soleimani als zijn zoon.
Volgens bronnen heeft Soleimani in Syrië nooit geaarzeld om in een vrachtwagen te springen, een gewone auto te besturen, de eerste helikopter te nemen, zo nodig in een transport- of vrachtvliegtuig te reizen. Hij nam geen veiligheidsmaatregelen maar gebruikte zijn telefoon (door hemzelf een metgezel-spion genoemd) ongehinderd, omdat hij geloofde dat wanneer de beslissing kwam om hem te vermoorden, hij zijn bestemming zou volgen. Hij keek ernaar uit om een martelaar te worden omdat hij reeds lang had geleefd.”
Werd de “as van verzet” door zijn leider beheerd en geleid?
Sayyed Ali Khamenei zei tegen Sayyed Hassan Nasrallah: “Je bent een Arabier en de Arabieren accepteren je meer dan Iran”. Sayyed Nasrallah regisseerde en beheerde de as van Libanon, Syrië en Jemen en had een belangrijke rol in Irak. Hajj Soleimani was de contactpersoon tussen de as van het verzet en Iran en hij was de financiële en logistieke officier. Volgens mijn bron: “Hij was een vriend van alle leiders en ambtenaren van alle gelederen. Hij was bescheiden en zorgde voor iedereen waarmee hij te maken had”.
De ‘As van het Verzet’ maakte indirect het doden van Qassem Soleimani mogelijk. Als Israël en de VS de verblijfplaats van Sayyed Nasrallah zouden weten, zouden ze geen moment aarzelen om hem te vermoorden. Ze zijn er zich misschien bewust van, dat de reactie zich mogelijk beperkt tot het branden van vlaggen en het houden conferenties en manifestaties voor een ambassade. Dit soort reacties schrikt president Trump niet af, die herkozen wil worden met de steun van de publieke opinie in Israël en de VS. Hij wil zichzelf als een krijger en een vastberaden leider presenteren, die van strijd en moorden houdt .
Iran heeft 40 jaar geïnvesteerd in de opbouw van de ‘as van het verzet’. Geconfronteerd met de moord op de leider van deze as, kan het niet dadeloos blijven. Zou de exit van de VS uit Irak en een veroordeling in de Veiligheidsraad een geschikte prijs zijn? Zou dat, samen met de terugtrekking uit de nucleaire deal, genoeg zijn voor Iran om zijn generaal te wreken? Zal de daaropvolgende strijd zich beperken tot het Iraakse toneel? Zal het worden gebruikt door bepaalde Iraakse politieke spelers voor hun overwinning?
De moord op zijn leider is de ultieme test voor de as van het verzet. Alle partijen, vriend en vijand, wachten op zijn reactie.
Dit artikel is gepubliceerd door Elijah J. Magnier op ejmagnier.com De publicatie wordt niet geblokkeerd door een Paywall. en is vertaald, zodat veel lezers van de inhoud kunnen genieten.
Elijah: “Ik wil mijn volgers en lezers bedanken voor het vertrouwen en de steun. […….] Uw bijdrage, hoe klein ook, helpt de continuïteit te waarborgen. Dank u.”