Bron: Elijah J. Magnier (twitter.con/ejmalrai) op ejmagnier.com, 2 januari 2020 ~~~
De Verenigde Staten van Amerika zijn in de val gelopen van hun eigen desinformatiebeleid, een voorbeeld van het werk van een van hun belangrijkste strategische studiecentra, een neocon denktank die de oorlog tegen Iran propageert.
Tijdens de eerste weken van de protesten in Irak hebben een dozijn Irakezen de Iraanse consulaten in Najaf, Karbalaa en Bagdad in brand gestoken. Westerse analisten baseerden hun analyse op sociale mediabeelden en YouTube-video’s, in het bijzonder die filmpjes waarin demonstranten “Iran Barra…Barra. Bagdad Tibqa Hurrah” (Iran eruit, Bagdad blijft vrij) scanderen. Analisten en mainstream media – voornamelijk mensen die op duizenden kilometers van Irak zitten, het land nog nooit hebben bezocht of zich er nooit lang genoeg tussen de bevolking hebben begeven om te begrijpen hoe de dynamiek van het land in elkaar zit en hoe Irakezen werkelijk denken – meenden en voedden het idee dat Irak vijandig was geworden ten opzichte van Iran
Niet elke wens komt echter uit en de heersende mening kan onze hoop en verwachtingen parten spelen. Het wishful thinking van de analisten verdrong hun gevoel voor de realiteit, met name de mogelijke realiteiten die ze niet kunnen zien. Ze zijn in dezelfde valkuil van verkeerde informatie en onwetendheid terechtgekomen die de westerse opinie sinds de bezetting van Irak in 2003 heeft gevormd. De invasie van Irak werd gerechtvaardigd door de aanwezigheid van “massavernietigingswapens” die nooit hebben bestaan. Tegen Syrië werd er een informatieoorlog gevoerd met het doel president Bashar al-Assad omver te werpen. Daarvoor werden terroristische organisaties als ISIS en Al-Qaida gesteund. De berichtgeving van de mainstream media over de oorlog in Syrië, voornamelijk gebaseerd op informatie via WhatsApp, sociale media, Skype, activisten en Jihadisten, ging ten koste van de eigen geloofwaardigheid, en die van de westerse journalistiek in het algemeen.
Het internet maakte het mogelijk om op zoek te gaan naar alternatieve bronnen en analyses. De beschamende onverantwoordelijkheid van verslaggevers en analisten werd voor een groot deel van het publiek duidelijk: er was geen rekenschap verschuldigd voor misleiding door de massamedia omdat vrijwel alle westerse media in hetzelfde schuitje zaten en het hen aan professionalisme ontbrak. De westerse media werden een aanfluiting van het nobele en veeleisende beroep van de journalistiek en haar opdracht om zonder manipulatie te rapporteren en informatie te delen. Journalisten werden gedwongen om het redactionele beleid en de politieke opvattingen van de eigenaar van het medium te volgen – wiens brood met eet diens woord men spreekt.
In Israël werd de journalistieke standaard voor een groot deel behouden, de enige plek in het Midden-Oosten waar analisten en verslaggevers de vrijheid hebben om de waarheid te vertellen over hun vijanden (ondanks de militaire censuur), en over de limieten van de Israëlische machtspositie. De Israëlische media berichten over de zwakte van het binnenlandse front in geval van oorlog en over de enorme schade die hun vijanden het land zouden kunnen toebrengen ondanks de afschrikkingspolitiek waarvoor Israël staat.
De Israëlische regering heeft een “raad voor risico-evaluatie”, die de reactie van de vijand voorspelt in het geval van een “gevecht tussen de oorlogen in”, en schat de gevolgen in van het aanvallen van een of zelfs honderden doelwitten in Gaza, Syrië, Libanon, Iran, Jemen en Irak. Die inschatting komt altijd heel dicht bij de werkelijkheid, in tegenstelling tot die van de VS.
Prestigieuze westerse denktanks als Brookings, Carnegie, Hudson, het Washington Institute, het Middle East Institute en andere bevorderen het geloof in het verband met de anti-Iraanse doelstellingen van de demonstranten in Irak en Libanon. Zij hebben de ‘zwakte van Iran in Irak gepropageerd op basis van een paar straatcommentaren en een paar brandstichtingen. Waarschijnlijk wilden deze instituten de werkelijkheid niet verdraaien, toen ze hun beschamend beperkte begrip van het Midden-Oosten verkondigden. Zelfs na de Amerikaanse bombardementen op de Iraaks-Syrische veiligheidstroepen aan de Iraaks-Syrische grens lieten sommige van deze analisten uitschijnen dat Iran zich hier niet van zou herstellen, niet zou kunnen reageren en dat “Kataeb Hezbollah” zwakker was dan ooit. De volgende dag braken hun sympathisanten in in de Amerikaanse ambassade in Bagdad en mobiliseerden zich duizenden mensen, waardoor er paniek en angst uitbrak, niet alleen in de ambassade, maar ook in het Pentagon en in het Witte Huis.
President Donald Trump heeft ongetwijfeld weinig kennis en ervaring op het gebied van buitenlands beleid. Hij heeft nooit het tegenovergestelde beweerd. Maar zijn ministeries van Buitenlandse Zaken en Defensie lijken weinig meer op de hoogtete zijn dan hij.
Wat is er de afgelopen week in Irak gebeurd?
Op 27 december 2019 werden verschillende raketten afgevuurd op de Iraakse militaire basis K1 in Kirkoek, in het noorden van Irak. Op deze basis bevinden zich, net als op vele andere, Iraakse en Amerikaanse militairen , ook al hebben ze een verschillend commando en controle over de hoofdkwartieren. Twee Irakese politieagenten en een Amerikaanse ‘contractor’ werden gedood en twee Irakese legerofficieren en vier Amerikaanse ‘contractors’ raakten gewond.
De volgende dag belde de Amerikaanse minister van Defensie Mark Esper de Iraakse interim-president om hem op de hoogte te brengen van “zijn beslissing om de Kataeb Hezbollah-bases in Irak te bombarderen”. Abdel Mahdi vroeg Esper om een persoonlijke ontmoeting, vertelde zijn gesprekspartner dat dit gevaarlijk zou zijn voor Irak en verwierp de beslissing van de VS. Esper antwoordde dat hij “niet belde om te onderhandelen, maar om te informeren over een beslissing die al genomen is”. Abdel Mahdi vroeg Esper of de VS “bewijs heeft tegen Kataeb Hezbollah die ze kunnen delen, zodat Irak de verantwoordelijken voor de aanval op K1 kan arresteren”. Esper vertelde Abdel Mahdi dat de VS “goed geïnformeerd is” en dat de aanval “over enkele uren”zou plaatsvinden.
Minder dan een half uur later bombardeerden Amerikaanse gevechtsvliegtuigen vijf Iraakse posities binnen de Iraaks-Syrische grenszone van Akashat, 538 kilometer van de militaire basis K1 die door de, nog steeds onbekende, daders was gebombardeerd. De VS kondigden de aanval aan, maar vertelden niet dat er op deze posities niet alleen Kataeb Hezbollah aanwezig was, maar dat er ook Iraakse soldaten en federale politieagenten gelegerd waren. Het grootste aantal slachtoffers van de Amerikaanse aanval waren Iraakse soldaten en politieagenten. Slechts 9 militairen van Kataeb Hezbollah – die zich in 2017 bij de Iraakse veiligheidstroepen hebben aangesloten – zijn bij de aanval van de VS om het leven gekomen. De functie van de vijf gebombardeerde posities was ISIS te onderscheppen en op te jagen en te voorkomen dat de militanten van de groep de grens vanuit de Anbar-woestijn zouden overtrekken. De dichtstbijzijnde stad bij deze gebombardeerde stellingen is Al-Qaem, 150 km verderop.
Wat is het resultaat van de Amerikaanse bombardementen op de Iraakse veiligheidstroepen?
Iran had moeite om een consensus te bereiken tussen verschillende politieke partijen. In Bagdad was het onmogelijk geweest hen te verenigen om een nieuwe premier te benoemen na het aftreden van Adel Abdel Mahdi. De politieke partijen, vooral de groepen die de sjiitische meerderheid vertegenwoordigen, waren onderling verdeeld en niet in staat om een geschikte kandidaat te selecteren. Manifestanten bezetten de straten en de vlag van Hashd al-Shaabi, de Popular Mobilization Forces (PMF), werd niet getolereerd op het Bagdad-plein.
De Amerikaanse bombardementen op de posities van de Iraakse veiligheidstroepen vielen als manna uit de hemel voor Iran. De acties van de Amerikaanse ministers Pompeo en Esper waren in perfecte harmonie met de plannen van de brigadecommandant Qassem Soleimani van de IRGC (Iraanse Revolutionaire Garde) en de Quds (elite-eenheid van de IRGC). De twee Amerikaanse functionarissen doorbraken de Irakese politieke impasse en leidden de aandacht van het land af naar de Amerikaanse ambassade en de inbraak van demonstranten om de Amerikaanse bombardementen op de Irakese veiligheidstroepen aan te klagen.
Leden van Hashd al-Shaabi en andere Iraakse eenheden demonstreerden samen met familieleden en vrienden van de 79 (gedode en gewonde) slachtoffers buiten de Amerikaanse ambassade in de Groene Zone in Bagdad. De vlaggen van Hashd al-Shaabi wapperden boven de ingang van de Amerikaanse ambassade. De terugtrekking van de Amerikaanse troepen uit Irak werd de prioriteit van het Iraakse parlement, en zelfs van Moqtada al-Sadr.
De VS hebben de prijs van duizenden doden en gewonden en biljoenen dollars betaald om een invloedszone, militaire bases en een bevriende regering in Irak in stand te houden, maar ze zijn er niet in geslaagd dat doel te bereiken. Onverantwoordelijke en foutieve analyse van de situatie in Irak en de dynamiek daarvan heeft aangetoond dat de auteurs daarvan van de realiteit vervreemd zijn.
De VS kunnen uiteindelijk uit Irak en Syrië worden verdreven. Het kan naar Koerdistan verhuizen. Maar als het parlement er niet in slaagt overeenstemming te bereiken over zijn aanwezigheid in Irak, zullen de Amerikaanse strijdkrachten zich niet langer in een vriendschappelijke omgeving bevinden en kunnen ze het doelwit worden van verschillende Iraakse groeperingen, wat de herinnering aan 2005 weer doet oplaaien (noot van de vertaler: in 2005 kwamen er meer dan 800 Amerikaanse troepen om in Irak)
Een enkele overhaaste beslissing van onervaren Amerikaanse beleidsmakers, die klaarblijkelijk het advies van het Washington Institute hebben opgevolgd, heeft de VS een terugslag in de regio bezorgd. Werd het advies van neocon-denktankanalisten gevormd door hun pro-Israëlische agenda of vooral door incompetentie? Ze zijn door een grote afstand van de realiteit in Irak en de rest van het Midden-Oosten afgescheiden. Amerikaanse beleidsmakers krijgen geen goed advies over de regio.
Dit alles speelt brigadegeneraal Qassem Soleimani in de kaart, die alleen maar moet inspelen op de Amerikaanse fouten in het Midden-Oosten. De VS maken Iran sterker, wat het commentaar van grootayatollah Sayyed Ali Khamenei rechtvaardigt: “Godzijdank zijn onze vijanden imbecielen”.
Vertaald door Francis J.
Dit artikel is gepubliceerd door Elijah J. Magnier op ejmagnier.com De publicatie wordt niet geblokkeerd door een Paywall. en is vertaald, zodat veel lezers van de inhoud kunnen genieten.
De Nederlandse vertaling is van Francis J.
Elijah: “Ik wil mijn volgers en lezers bedanken voor het vertrouwen en de steun. […….] Uw bijdrage, hoe klein ook, helpt de continuïteit te waarborgen. Dank u.”