Bron: Elijah J. Magnier, op ejmagnier.com, 10 november4 2019 ~~~
Door Elijah J. Magnier: @ejmalrai
Wanneer de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Mike Pompeo zegt: “De Iraakse en Libanese bevolking willen hun land terug. Ze ontdekken dat de grootste export van het Iraanse regime corruptie is”, beschuldigt hij de respectievelijke regeringen in Irak en Libanon er rechtstreeks van dat ze pro-Iraans zijn en daarom de revolutie steunen. De betrokkenheid van de VS in de Iraakse en Libanese straten en de wens om regeringen te zien verdwijnen is niet onopgemerkt gebleven bij de hoogste sjiitische autoriteit ter wereld, de Iraanse in Najaf gebaseerde groot-Ayatollah Ali Sistani, die aanzienlijke invloed heeft in Irak en de rest van de islamitische wereld. “Er zijn interne en externe partijen die de afgelopen decennia een prominente (negatieve) rol hebben gespeeld in Irak, dat ernstig is geschaad en gebukt gaat aan de onderdrukking en het misbruik van Irakezen, en ze zouden er vandaag naar kunnen streven om de aan de gang zijnde protesten uit te buiten”, zei Sayyed Sistani via zijn vertegenwoordiger sjeik Abdel Mahdi al-Karbala’ei tijdens het vrijdaggebed.
Die sterke bewoording weerspiegelen precies de waarschuwing van de secretaris-generaal van Hezbollah in Libanon, Sayyed Hassan Nasrallah, over de oorsprong van het protest in zijn land. Beide autoriteiten, Sayyed Sistani en Sayyed Nasrallah, waren voorzichtig genoeg om de VS er niet van te beschuldigen de straat onder controle te hebben. Protestanten in Irak en Libanon hebben legitieme eisen en bestrijden de al lang bestaande corruptie in hun respectieve landen. Er bestaat geen twijfel over de klachten en ergernissen van de bevolking over een politiek systeem dat wordt gedomineerd door slechts een handvol leiders. De VS proberen binnen te komen via de legitieme eisen van de demonstranten.
De situatie in Irak en Libanon neemt echter een gevaarlijke wending, waarbij de kans op een totale ineenstorting, met name in Libanon, niet veraf is.
Het heeft niets te maken met Iran en zijn bondgenoten in Libanon en Irak. Groot-Ayatollah Sayyed Sistani, die bekend staat als een tegenstander van Iraanse of Amerikaanse inmenging in Iraakse zaken, heeft al-Hashd al-Shaabi in bescherming genomen. Het wordt door het Westen, met name de Verenigde Staten, en ook door Saoedi-Arabië, sterk beschuldigd een Iraakse tak van de Iraanse regering in Irak te zijn. “Onze trots over de strijdkrachten en degenen die zich bij hen hebben aangesloten in de strijd tegen ISIS en Irak is een grote erkenning voor iedereen, in het bijzonder voor degenen die tot op de dag van vandaag aan de grenzen en op de kwetsbare plekken gestationeerd zijn””. Hashd al-Shaabi wordt ingezet langs de grens tussen Irak en Syrië, in de woestijn van al-Anbar en op alle kwetsbare en afgelegen gebieden op Iraaks grondgebied waar ISIS nog steeds actief is.
Zowel in Irak als in Libanon hebben Hashd al-Shaabi en Hezbollah de straten verlaten en hun aanhangers gevraagd om hetzelfde te doen. Beide organisaties zijn zich bewust van de valstrik die voor de direct betrokken groepen wordt opgezet en de gevolgen van een dergelijke betrokkenheid in binnen- en buitenland. Beide partijen zijn van mening dat de VS bereid is Europa, de VN en de internationale gemeenschap ertoe aan te zetten in Libanon en Irak in te grijpen om de crisis uit te breiden, de protesten te kapen en de Libisch-Syrische oorlogsscenario’s te herhalen.
De mainstream media concentreren zich op de duizenden demonstranten in Libanon en Irak en negeren de miljoenen die thuis zitten of niet de straat op gaan. Deze mensen steunen de gerechtvaardigde eisen van de demonstranten, de strijd tegen corruptie en de oproepen voor een ander politiek leiderschap. Maar zij verzetten zich tegen de vernietiging van hun landen, een richting waar de gang van zaken, met name Libanon, heen lijkt te leiden. Velen van hen zijn niet in staat om in hun minimale levensbehoeften te voorzien, tenzij ze dagelijks werken. Anderen zien hun bedrijf kapot gaan na de sluiting van alle instellingen.
Het monetaire systeem in Libanon is bijna volledig ingestort en de banken verzaken te voldoen aan de dringende vraag van de bevolking om hun spaargelden op te nemen. Het laatste bolwerk van Libanon, de banken, trilt en de gouverneur van de Centrale Bank, Riad Salamé, heeft besloten op het Amerikaanse paard te wedden om zichzelf in plaats van het land te redden. Hij schuift de verantwoordelijkheid voor zijn eigen mislukte financiële planning en zijn persoonlijke steun aan belangrijke politieke en persoonlijkheden die bekend staan om de corruptie in Libanon door. Hij beschuldigde Hezbollah ervan dat het zich achter de kritiek van de mensen op zijn monetair beleid schaarde.
Er zijn geen ernstige anti-Iraanse sentimenten in Irak en Libanon, net zo min als anti-Amerikaanse of anti-Saoedische sentimenten. In Irak was het Moqtada al-Sadr, de politieke leider die 53 parlementsleden, de grootste politieke partij in het parlement en het grootste aantal ministers, topfuncties, ambassadeurs en andere belangrijke posities in de regering controleert, die de anti-Iraanse slagzinnen heeft geleid vanwege zijn persoonlijke vendetta met Iran. De Iraakse bevolking is emotioneel en kritisch ten aanzien van binnenlandse of buitenlandse opmerkingen. Iran steunde echter Erbil en Bagdad tegen ISIS toen de VS het land binnenvielen. De VS zijn verantwoordelijk voor de dood van honderdduizenden Irakezen en hebben nog niet zo lang geleden hun interventie uitgesteld om te kunnen zien hoe ver ISIS nog verder kon doordringen dan het bezetten van een kwart van Mesopotamië. Het verdelingsplan van het land lag op de Amerikaanse tafel, maar mislukte door de snelle interventie van Iran, de training van Hezbollah en vooral de vastberadenheid en de opoffering van de Iraakse bevolking en veiligheidstroepen.
De VS en Iran zijn beide betrokken bij het vormgeven van de politieke leiding in Irak en Libanon. De VS dicteert zijn wil aan Libanon en Irak, terwijl Iran alleen maar probeert ervoor te zorgen dat de regeringen hen niet vijandig gezind zijn. Het legt Libanon en Irak geen sancties op, controleert zijn banken niet of bepaalt niet wat Libanon wel of niet kan doen om het land te verdedigen tegen de agressie van Israël, de schending van zijn wateren, zijn luchtruim en zijn grondgebied.
Iran is erin geslaagd een stevige keten van sterke bondgenoten in het Midden-Oosten te creëren, terwijl de VS daarin gefaald hebben.
In Syrië werd president Bashar al-Assad een van de meest solide bondgenoten van Iran. In Irak slaagde Teheran erin drie belangrijke bondgenoten aan de macht te brengen: premier Adel Abdel Mahdi, de voorzitter van het parlemen Mohammad al-Halbusi en president Barham Saleh. De Iraakse regering kan rekenen op al-Hashd al-Shaabi als ideologische veiligheidsmacht die bereid is de staat te beschermen en een eventuele staatsgreep van hoge officieren te voorkomen. Hashd slaagde erin dergelijke plannen van hoge Iraakse officieren officieren met een sterke directe link met de Amerikaanse ambassade in Bagdad, te verijdelen. Maar de situatie in Irak nam een kritische wending voor premier Abdel Mahdi toen demonstranten de straat op gingen en vroegen om verantwoording af te leggen voor de enstige institutionele corruptie van alle politici. Net als in Libanon verzamelen mensen zich voor een rechtvaardige zaak voor basisinfrastructuur, elektriciteit, schoon water en werkgelegenheid. Libanon en Irak lijken veel op elkaar en hun bevolking heeft dezelfde eisen. Maar beweren dat de Irakezen het zat zijn en gevoed worden door de invloed van Iran is een teken dat waarnemers weinig hebben begrepen van Irak en dat ze eerder hun wensen dan de realiteit voor waarheid verkondigen.
Na vele jaren in Irak (Libanon en Syrië) te hebben gewoond – en nog altijd vrij vaak naar het land te reizen – is het niet moeilijk om te begrijpen dat de Iraakse bevolking ontwaakt tegen het ongelooflijke niveau van corruptie. Net zoals in Libanon zijn sinds de Amerikaanse bezetting in 2003 tientallen miljarden dollars uit Irak gestolen door, zonder uitzondering, alle regeringen en politici.
Toen ik Sayyed Sistani eens vroeg waarom de Marjaiya zich niet tegen de geselecteerde premier keert en een andere, meer geschikte kandidaat kiest, antwoordde hij: “Heeft u een naam te suggereren? Dit zijn onze mensen. Waar halen we een perfecte kandidaat vandaan?”
Ja, Iran probeert – net zoals de VS – een coalitie van de sterkste politieke partijen samen te brengen om een niet-vijandige (ten opzichte van Iran) premier te selecteren. Dit is precies wat de Amerikaanse gezant in Irak sinds 2003 ook probeert te doen. De Amerikanen zijn er sinds de val van Iyad Allawi niet in geslaagd hun man aan de macht te brengen totdat Adel Abdel Mahdi er aankwam, een keuze die zowel Iran als Irak schikte.
Abdel Mahdi is in feite een professionele technocraat die wel hervormingen wil doorvoeren maar geen politieke steun achter zich heeft om een eigen keuze te maken tussen de corrupte politici. Hij werd gekozen met de steun van de grootste politieke partijen, vooral het blok achter Moqtada al-Sadr en het blok onder Hadi al-Ameri.
De Iraakse premier Abdel Mahdi heeft echter, net als de Libanese regering, een hervormingsplan opgesteld om veranderingen door te voeren. Als de regeringen deze hervormingen, onder het toeziend oog van de demonstranten, niet kunnen doorvoeren, zullen de landen instorten.
Dit zijn geen pessimistische woorden, maar het is een realistische benadering van mogelijke gebeurtenissen. In Libanon slaat het Libanese leger zijn belangrijkste wapen- en munitievoorraden op in Dbaiye, een gebied niet ver van het bereik van de Amerikaanse bondgenoot in geval van onrust. De meerderheid van de christelijke Aounisten – die geloofden dat het Libanese leger hun beschermer was – ontdekten van de ene op de andere dag dat ze gedumpt konden worden. De houding van de opperbevelhebber van het leger was zeer teleurstellend voor president Michel Aoun en zijn aanhangers. Volgens goed geïnformeerde bronnen zijn een handvol vastberaden misdadigers voldoende om een potentiële slachting op een kleine locatie in het christelijke gebied uit te voeren om alle pro-Hezbollah christenen thuis te houden en de overhand te geven aan diegenen die bereid zijn een burgeroorlog te beginnen. Het is geen onmogelijk scenario in het kader van de totale anarchie die aan de horizon opdoemt.
In Irak ziet de situatie er veel beter uit dan in Libanon. Een hervormde regering staat op het punt aan de macht te komen en premier Abdel Mahdi werkt er aan, met weinig weerstand van de verschillende politieke partijen. In Libanon is premier Saad Hariri nog lang niet toe aan het vormen van een nieuwe regering. Hariri vertelde tijdens een besloten vergadering aan de afgevaardigde van Hezbollah, dat zijn ontslag te wijten is aan de aanwezigheid en invloed van de minister van Buitenlandse Zaken Gebran Bassil in het kabinet. Toen hij president Aoun ontmoette, vertelde Hariri hem dat hij geen regering met Hezbollah-ministers wil. Dit “spel” toont weinig transparantie en roept vragen op bij Hariri’s politieke tegenstanders die hem de nieuwe regering willen zien leiden, hoewel ze niet aan zijn onmogelijke eisen kunnen voldoen. De interim-premier heeft geen bevoegdheid om de grootste politieke partijen in het parlement uit te sluiten, met name omdat hij nog lang niet op de helft van de steun van de parlementsleden kan rekenen.
Het klopt dat de landen waar Iran sterke bondgenoten heeft, maar met een hele bevolking die niets met Iran en de VS te maken heeft, in beroering zijn. De Amerikaanse regering heeft oorlog als hobby ingevoerd, terwijl de bevolking van het Midden-Oosten genoeg heeft van oorlogen. Het inzicht van de demonstranten lijkt niet verder te reiken dan het realiseren van hun eigen binnenlandse behoeften. Wie zal er zegevieren? De komende weken zijn cruciaal voor Irak en Libanon.
Vertaald door Francis J.