Bron: Alan Macleod, op Mintpressnews.org 29 oktober 2019 ~~~
Te oordelen naar de minimale impact van het nieuws, zullen er waarschijnlijk weinig gevolgen zijn voor degenen die informatie hebben onderdrukt en de wereld hebben misleid, noch voor degenen die op basis daarvan oorlog hebben geeist, en hun beweringen wederom rampzalig verkeerd blijken te zijn.
Van Alan Macleod
Douma, Syrië, april 2018. Tientallen mensen sterven bij een vermoedelijke aanval met chemische wapens in de oostelijke buitenwijk van de hoofdstad Damascus. De Verenigde Staten en veel Europese landen identificeren president Bashar al-Assad onmiddellijk als verantwoordelijk voor de aanslagen en reageren met dodelijk eigen geweld door een bombardement tegen zijn troepen te starten. Maar nieuw bewijs dat door klokkenluiders is gelekt, suggereert dat niet alleen het westerse verhaal wankel is, maar dat het rapport over het incident van de Organisatie voor het Verbod op Chemische Wapens (OPCW), het bewijs en de getuigenissen die het Amerikaanse verhaal tegenspreken met opzet onderdrukte.
Het gefalceerde rapport van de OPCW
De OPCW, opgericht in 1997 om het gezamelijke standpunt van zijn 193 lidstaten te vertegenwoordigen, houdt toezicht op en controleert de naleving van de strikte regels die het gebruik van chemische wapens reguleren, in de hoop het te elimineren.
Nadat de Fact Finding Mission (onderzoeksmissie) was voltooid, bracht de OPCW een rapport uit over de vermeende Douma-aanval. Hoewel verre van overtuigend of schadelijk (het weigerde zelfs te speculeren over wie verantwoordelijk was voor de aanslagen), suggereerde het wel dat er “waarschijnlijk” een chlooraanval werd uitgevoerd door gasflessen uit de lucht te droppen. Dit lijkt in tegenspraak met de tussentijdse bevindingen die stelden: “Er werden geen organische fosfor-zenuwgassen of hun afbraakproducten gedetecteerd, noch in de milieumonsters noch in plasmamonsters van de vermeende slachtoffers.” Maar sommigen insinueerden, dat het nieuwe rapport de betrokkenheid aantoonde van de overheid, de enige partij die waarschijnlijk zowel de chemicaliën als de helikopters bezitten die nodig zijn om een dergelijke aanval uit te voeren.
Anderen bekritiseerden echter de bevindingen. Piers Robinson, co-directeur van de Organisatie voor Propagandastudies en voorheen voorzitter van Politiek, Maatschappij en Politieke Journalistiek aan de Sheffield University beweerde dat het OPCW-rapport ‘significante abnormaliteiten’ bevatte, ‘niet overtuigend was, op zijn zachtst gezegd’, en hij constateerde tegenstrijdigheden bij de analyse van onder andere de gebruikte chemicaliën, de leveringsmethode en meer.
De vrees van Robinson lijkt te zijn bevestigd en op 15 oktober ontmoette een klokkenluider van de OPCW in het geheim een panel van internationale experts, waaronder de eerste directeur-generaal van de organisatie, Dr. Jose Bustani. Na het door de klokkenluider verstrekte bewijs te hebben gezien, kwam het panel tot de conclusie dat de OPCW zijn gegevens, analyse en conclusies had onderdrukt en vervormd, en merkte op dat “kerninformatie” over chemische analyse, toxicologie, ballistisch onderzoek en getuigenverklaringen werden onderdrukt, ” ogenschijnlijk ten behoeve van een vooraf vastgelegde conclusie. ‘Het panel uitte ook alarm over pogingen om bepaalde inspecteurs uit te sluiten van het onderzoek of hen toe te staan om afwijkende meningen en opmerkingen te uiten. Afwijkende beoordelingen die concludeerden dat de gasflessen waarschijnlijk in Douma waren geplaatst, in plaats van uit vliegtuigen te zijn gedropt – hetgeen suggereert dat een geheel ander scenario dan het scenario dat de Amerikaanse regering presenteerde – werden onderdrukt.
Na het verstrekte nieuwe bewijs, zei Dr. Bustani over het onsamenhangende rapport dat het, “twijfels en vermoedens die ik al had bevestigde”, bewerend dat “het beeld nu duidelijker is, hoewel zeer verontrustend.”
Wie heeft de OPCW onder druk gezet om dit te doen? Een mogelijkheid is de regering Trump, die hen onlangs nog eens $ 4,5 miljoen heeft toegekend voor ‘verder onderzoek’ naar Syrië. Dit is vooral opmerkelijk, omdat de Verenigde Staten berucht zuinig zijn als het gaat om het betalen van internationale organisaties. Decennia lang heeft het geweigerd zijn contributie aan de VN te betalen, nu miljarden op haar verplichtingen achterlopend,, als vergelding voor het niet volledig voldoen aan haar wensen. Het verlaagde ook de financiering aan UNESCO in 2011 en verliet de organisatie in 2017 nadat het Palestina had erkend – ook al zijn de VS officieel toegewijd aan een tweestatenoplossing in het Midden-Oosten. Velen met ervaring in fonsenwerving zullen weten dat als een organisatie u miljoenen dollars voor onderzoek geeft, u dan Dr. Bustani over het onsamenhangende rapport dat het, weet wat van u verwacht wordt . Over de kwestie zei Robinson dat er “zeker een element van stimulering is … om de OPCW aan te moedigen conclusies te vinden en te bereiken die compatibel zullen zijn met wat ze willen.”
De VS dwongen Bustani eerder ook in 2002 de OPCW te verlaten omdat ze hun claims op Irak en massavernietigingswapens tegenspraken. De Bush-regering onder staatssecretaris John Bolton dreigde zijn familie te vermoorden als hij geen ontslag nam: “Je hebt 24 uur om de organisatie te verlaten, en als je dit besluit van Washington niet naleeft, hebben we manieren om tegen u wraak te nemen u. We weten waar uw kinderen wonen, ‘ vertelde John Bolton hem.
De media eisen oorlog
Het getuigenis van de klokkenluider druist rechtstreeks in tegen de manier waarop de gevestigde media de Douma-aanval presenteerden. De media die beweren de bewaarder van de waarheid en verdedigers van de democratie te zijn, accepteerden zonder twijfel de lijn van de Trump-regering, en begonnen onmiddellijk te roepen voor een militair antwoord.
Terwijl het stof in Douma nog nog in de lucht zweefde, beweerde de redactieraad van de Washington Post al dat “president Trump een nieuwe slag toebrengt aan het wereldwijde leiderschap van de VS als hij niet doorzet” met het bombarderen van het land. De redactie van de New York Times leek hem in actie te brengen en merkte op: “De president zou nu moeten weten dat krachtige woorden zonder een coherente strategie of opvolging gevaarlijk is.” Met andere woorden, ‘praten is goedkoop, het is tijd voor actie.’ Voor de Guardian, beschouwd als uiterst links van het mainstream spectrum, was zelfs het wachten op een rapport om te bepalen wat echt gebeurde ‘onverantwoordelijke twijfel’; de belangrijkste commentator van buitenlandse zaken en voormalig redacteur van het buitenland en de VS, Simon Tisdall, benadrukte dat “na Douma het antwoord van het Westen op het regime van Syrië een militair antwoord moet zijn … er kunnen geen excuses meer zijn.” Hij veroordeelde ook de aarzeling van Obama om zich in te zetten voor meer betrokkenheid van de VS in Syrië als ‘een vlek op zijn dossier’.
Dit alles ondanks dat ze Trump voor zijn verkiezing als een gevaarlijke gekke fascist beschreven, die niet kon worden vertrouwd als opperbevelhebber, verenigen de toonbeelden van “kritische” media zich weer achter Trump, als hij agressieve actie overwoog en spreken hem het meest krachtig tegen, indien hij een meer verzoenende of gematigde richting overweegt.
De media kregen hun zin; op 14 april voerden de VS, Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk een reeks gecoördineerde luchtaanvallen uit tegen de Syrische regering, alhoewel ze verward leken over wie verantwoordelijk was en hoe effectief ze waren. Het publieke standpunt van de VS was dat het “nog steeds het bewijs van de [gifgas] aanval beoordeelde” en “niet wist welke chemische stof werd gebruikt, of dat het werd gelanceerd door de Syrische regering of door strijdkrachten die de regering ondersteunden.” Toch was het “missie volbracht” volgens Trump, met een woordvoerder van het leger die beweert dat ze de chemische wapenproductie van Assad hadden “verlamd “,” en het jaren hadden teruggezet.” Toch werd diezelfde woordvoerder later geciteerd met zijn bewering, dat Assad nog steeds de mogelijkheid had om aanvallen te lanceren “in het hele land op verschillende lokaties.”
Wat onbetwistbaar is, is dat de pers volledig achter de militaire escalatie van het Westen in Syrië zat. Uit een enquête van de media-waakhond, Fairness and Accuracy in Reporting, bleek dat van de top 100 reguliere Amerikaanse kranten geen enkele redactie iets publiceerde dat tegen de aanvallen in april was, met een overgrote meerderheid die de acties van de Trump-regering ondersteunden . De Washington Post was ondubbelzinnig: “Mr. Trump had gelijk om de luchtaanvallen te bevelen “ en merkte tamelijk onheilspellend op dat hij “de mogelijkheid van verdere actie behoorlijk open liet”. Andere media waren gelijkwaardig tevreden met meer oorlog; de Atlantic Ocean beweerde dat bombardementen “ongetwijfeld een goede zaak waren”. Ondertussen insinueerde de belangrijkste politieke commentator van de Guardian dat oneerlijke anti-oorlogse linksen zoals Labour-leider Jeremy Corbyn effectief verantwoordelijk waren voor de wreedheden zelf, omdat ze “te druk waren met in de spiegel hun eigen halo’s te bewonderen, om de morele uitdagingen van een situatie als in Syrië aan te gaan” . Onnodig om te vermelden dat er aan de conservatieve kant van het mediaspectrum geen beter berichtgeving was. Zoals media-analist Adam Johnson schreef: “Over het lanceren van luchtaanvallen tegen de Assad-regering bestaat er geen robuust debat. Belangrijke publicaties beschouwen het grootste deel van de overweging voor oorlog als vanzelfsprekend – namelijk het wettelijke en morele recht van de VS om het te voeren – en beperken zich tot de details.“
Media stilte ondanks nieuw bewijs.
Naar aanleiding van het valse OPCW-rapport schreef Robert Fisk, correspondent uit het Midden-Oosten, “Het is moeilijk om de ernst van deze manipulatieve handeling te onderschatten”, zich zorgen makend dat dit de geloofwaardigheid van alle betrouwbare internationale organisaties zal ondermijnen in het voordeel van Assadistische en Russische propagandanetwerken.
Hoewel door de staat gefinancierde Russische media het verhaal hebben behandeld, is de stilte van de reguliere, zakelijke pers oorverdovend, zonder enige interesse in het verhaal (een reden waarom het ondersteunen van onafhankelijke, alternatieve media als tegenwicht tegen bedrijfsnieuws zo belangrijk is). Te oordelen naar de minimale impact van het nieuws, zullen er waarschijnlijk weinig gevolgen zijn voor degenen die informatie hebben onderdrukt en de wereld hebben misleid, noch voor degenen die op basis daarvan oorlog hebben geeeist, en hun beweringen wederom rampzalig verkeerd blijken te zijn.
Dit is nauwelijks de eerste, en zeker niet de laatste keer dat nepnieuws wordt geproduceerd over Syrië, waar de mist van oorlog en concurrerende claims van vele betrokkenen met hun eigen agenda, de realiteit van de situatie verhullen. In oorlog, zeggen ze, is waarheid altijd het eerste slachtoffer.
topfoto: A journalist looks on during a media tour of a damaged house where Organisation for the Prohibition of Chemical Weapons (OPCW) inspectors are belived to have visited in Douma near Damascus, Syria April 23, 2018. REUTERS/ Ali Hashisho