Bron: Elijah J. Magnier op ejmagnier.com 12 oktober 2019 met dank aan Francis J voor de NL vertaling ~~~
Hoewel de Turkse aanval op de Syrische Koerden in het noordoosten van Syrië (Noordoost Syrië) beperkt is tot een aangrenzende bufferzone die niet groter is dan 32 kilometer, zullen verschillende doelstellingen worden bereikt als de Turkse president Recep Tayyip Erdogan zijn afspraken met Rusland en de VS nakomt en zijn troepen toestaat Syrië binnen te vallen.
De VS was duidelijk: Turkije heeft de rode lijn niet overschreden, wat erop wijst dat de VS vooraf toestemming heeft gegeven aan Ankara om Noordoost Syrië binnen te vallen. Rusland heeft wel opgeroepen tot respect voor de integriteit van het Syrische grondgebied, maar heeft zich niet verzet tegen zijn strategische bondgenoot, president Erdogan, noch hem veroordeeld. Hoe dan ook, Turkije kan zijn oorspronkelijke doelstellingen nastreven, afhankelijk van hoe lang president Donald Trump zich kan verzetten tegen een spervuur van internationale en binnenlandse kritiek voor het laten vallen van de Syrische Koerden. Veel landen profiteren immers van deze actie en de VS lijkt langzaam maar zeker op weg te zijn naar een vermindering van hun aanwezigheid in Syrië. Iran is niet langer de reden voor de Amerikaanse troepen om Noordoost Syrië en Al-Tanf te bezetten sinds de grens van al-Qaem tussen Irak en Syrië terug geopend is. Er is verwarring in de Amerikaanse regering die een onmiddellijke terugtrekking verhindert – maar deze verwarring zal de komende maanden en jaren waarschijnlijk verdwijnen.
Turkse troepen, gesteund door jihadisten en andere Syrische rebellen onder de vlag van het “Syrische Nationale Leger” vielen de de facto autonome Koerdische enclave, door separatistische Koerden “Rojava” genoemd, in Noordoost Syrië aan. Het gebied dat wordt aangevallen, eerst door grondtroepen en oprukkende milities, wordt grotendeels, maar niet in zijn geheel, bewoond door Arabische stammen die de Turkse aanwezigheid zouden verwelkomen. Dit is een belangrijke factor omdat de soennitische Arabische samenleving geen bedreiging vormt voor de Turken op langere termijn. Een grote uittocht van Koerden en christenen naar veiligere steden en dorpen die niet in de Turkse plannen zijn opgenomen, is onvermijdelijk. Deze bevolkingsgroepen zullen zich niet onderwerpen aan de nieuwe bezetter. Noordoost Syrië is enorm groot: haar grondgebied is groter dan Qatar, Koeweit, Bahrein en Libanon samen, bijna 43.000 km².
De zone die door Turkije wordt aangevallen – als Erdogan zijn doel mag bereiken en het eerste 30-32 kilometer grote gebied mag controleren – zal naar verwachting voldoende ruimte bieden om Syrische vluchtelingen te hervestigen. Deze zijn verdeeld in twee delen: degenen die in Turkije wonen (dat zijn er ongeveer 3.6 miljoen) en nog een paar miljoen die in Idlib wonen en misschien gedwongen worden de strijd te ontvluchten als Turkije de jihadisten die de stad bezetten laat vallen en Rusland en Syrië toestaat de stad te bevrijden. De Koerden zullen terrein verliezen, en steden, maar de resterende ruimte zal groot genoeg zijn voor beide partijen om naast elkaar te leven totdat de Amerikaanse troepen zich uit Noordoost Syrië terugtrekken.
De Syrische regering bevindt zich in een sterkere onderhandelingspositie ten opzichte van de Koerden, de grootste verliezers. Damascus-functionarissen zijn zich ervan bewust dat de Koerden te maken krijgen met de Turkse aanval en een mogelijke geleidelijke terugtrekking van de VS in het komende jaar of zo. Dit zal de Syrische Koerden blootstellen aan harde represailles omdat zij geweigerd hebben een aanvaardbare overeenkomst te bereiken in tijden van welvaart. Nu zullen de Koerden onder vuur moeten onderhandelen, de heerschappij van Damascus moeten aanvaarden of hun lot onder de Turkse wapens en invasie onder ogen moeten zien. Hun enige hoop om als autonome entiteit te kunnen overleven is wellicht de oversteek naar Irak en het leven onder de Barzani-clan.
Turkije wil terug naar het Astana-proces met een uitgestrekt gebied onder zijn controle. Het zal in staat zijn om ofwel zijn verplichtingen na te komen en de jihadisten in Idlib in bedwang te houden, ofwel ze over te laten aan de wapens van het Syrische leger en de Russische luchtmacht. Op 29 november zal het constitutioneel comité een conferentie houden om de door de Syrische regering aangeboden en erkende hervormingen te bespreken. Dat is waar Ankara naar streeft om de politieke oplossing van de oorlog in Syrië op de rails te krijgen. Dat zou ook de hoop zijn van de VS, die bereid zullen zijn te vertrekken zodra deze belangrijke constitutionele herstructurering is overeengekomen en uitgevoerd.
Het is niet verwonderlijk dat de Arabische landen, met uitzondering van Qatar, de Turkse invasie in Syrië veroordelen en de Arabische Liga oproept om daarover bijeen te komen. Toen Turkije de Koerdische enclave Afrin binnenviel, hadden de landen in het Midden-Oosten geen commentaar. Maar de vete tussen Saudi-Arabië en Qatar heeft de mobilisatie van Riyad tegen Turkije, de bondgenoot van Qatar in het Midden-Oosten, in gang gezet. Is er weer een toenadering tussen de Golfstaten en Damascus? Ongetwijfeld. Toch zal er geen terugkeer naar volledige banden met Syrië zijn, tenzij de VS, die de Arabieren eerder dwong hun snelle terugkeer naar Syrië om hun ambassades te heropenen te stoppen, daarmee instemmen.
Turkije kan Rusland en de VS geen enkele serieuze garantie bieden om zich terug te trekken uit Syrië, zodra het doel is bereikt en de grondwet is hervormd. Dat is in Idlib al meer dan een jaar niet gelukt – tot ongenoegen van Rusland en Iran, die een rol hebben gespeeld bij het bereiken van de overeenkomst, en die de jihadisten binnen hun controlegebied in de Syrische stad hebben gehouden.
In Noordoost Syrië kan de situatie echter totaal anders zijn. De Syrische Koerden en de Arabische stammen zijn sinds het begin van de oorlog in 2011 niet meer “anti-Damascus. Bovendien heeft het Syrische leger en zijn bondgenoten tot op vandaag een grote troepenmacht in Qamishli, inclusief het vliegveld zelf. De relatie van de staat met de inwoners van de regio is daarom nooit verbroken. Damascus en zijn bondgenoten kunnen, mocht Ankara beslissen om de Amerikaanse troepen te vervangen en de enclave te bezetten, de Koerden dus voorzien van de nodige wapens en plannen om een opstand tegen de Turkse strijdkrachten en hun proxies te voeren,
De Syrische oorlog is aan het uitdoven. De Arabische landen hebben genoeg gehad van de steun aan Syrische opstandelingen en willen de goede betrekkingen met de Syrische regering openlijk hervatten. Directe contacten, verborgen voor de media, zijn nooit gestopt, maar de VS oefenen nog steeds druk uit op de Arabieren om voorlopig afstand te houden van president Assad. De regering van Damascus controleert de helft van het land waar meer dan 70 procent van de Syriërs wonen. De grenzen tussen Syrië en Irak zijn open, evenals de grens met Jordanië, ook al oefent de VS controle uit om het goederenverkeer te beperken. ISIS heeft geen enkele stad meer onder controle en heeft ook geen sponsor meer die hen de kans zal geven wederop te staan. Het zal een soort bandietenbende blijven die in de Syrisch-Irakese woestijnen rondzwerft en probeert de verloren glorie terug te winnen met mogelijke spectaculaire aanvallen, maar zonder strategie of substantiële resultaten voor de groep. De Koerden zijn hard geraakt en zullen blijkbaar nooit hun lesje leren. Ze hebben nog steeds de controle over belangrijke energiebronnen die de regering van Damascus vastbesloten is terug in handen te krijgen. Iran is in Syrië om te blijven en het vertrek van Iran aan het einde van de oorlog betekent weinig: er is een sterke band met Syrië ontstaan. De VS kunnen daar weinig aan doen. Washington en zijn bondgenoten hebben de oorlog verloren en Rusland, Iran en Damascus hebben hem gewonnen.
Israël is niet aan het winnen maar heeft Syrië tevergeefs gebombardeerd. Er is ter plaatse niets veranderd door deze aanvallen, die een propagandamiddel zijn voor premier Benyamin Netanyahu. Hezbollah heeft zijn nieuwste model bewapende drones, Syrië, zijn Iraanse precisieraketten en zijn Russische en Iraanse supersonische antischeepsraketten. Assad en zijn bondgenoten begrijpen vandaag, na de Houthi-raket- en drone-aanval op Saoedi-Arabië, dat zelfs beperkte militaire middelen een land op de knieën kunnen dwingen. Zodra de situatie in Syrië is opgelost, kan Damascus zijn aanspraak op de Golanhoogte opnieuw bevestigen en zijn bezette gebieden terugvorderen. De oorlog in het Midden-Oosten gaat niet langer over het rollen van militaire spierballen, omdat geavanceerde militaire technologie in handen is van alle partijen. Het is een economische oorlog. Dit geldt ook voor Turkije als het de bedoeling heeft om de Amerikaanse bezetting te vervangen.
In de tussentijd is Syrië niet de dupe van de Turkse inval, noch Rusland, noch Iran. Zij kijken toe hoe de VS, altijd de grootste potentiële dreiging, meer grond – en meer bondgenoten – verliezen in het Midden-Oosten. Deze regering heeft de betrekkingen tussen de VS en de regio de komende jaren aanzienlijke schade toegebracht. Andere bondgenoten doen hun opwachting met een veel lager verwachtingspatroon dan de VS. Als de VS Syrië eenmaal hebben verlaten, zal de aftakeling van de VS onomkeerbaar zijn.
Dit artikel is gepubliceerd door Elijah J. Magnier op ejmagnier.com, in de originele en overige talen, zodat veel lezers van de inhoud kunnen genieten. Het wordt niet gemaskeerd door Paywall. Elijah: "Ik wil mijn volgers en lezers bedanken voor het vertrouwen en de steun. ....... Uw bijdrage, hoe klein ook, helpt de continuïteit te waarborgen. Dank u."