Bron: Manlio Dinucci, il Manifesto (IT) Voltaire Network 4 januari 2022 Español français
Het meest opmerkelijke aan de door de NAVO geleide operatie in Libië is het verschil tussen wat het Westen en de Libiërs hebben waargenomen. Voor de eerste was het de bevrijding van een volk dat verpletterd werd door een dictatuur, terwijl het voor de tweede een buitenlandse invasie was die alles op haar weg vernietigde en het land terug naar het stenen tijdperk stuurde.
Manlio Dinucci
De NAVO spreekt haar bezorgdheid uit over de crisis in Libië, die “directe gevolgen heeft voor de regionale stabiliteit en de veiligheid van alle bondgenoten”. Zij verzekert derhalve dat zij “vastbesloten blijft Libië defensie- en veiligheidsadvies te verstrekken”. De regeringen van de VS, Frankrijk, Duitsland, Italië en het VK verklaren dat “vrije verkiezingen het Libische volk in staat zullen stellen haar soevereiniteit te versterken” en dat zij “bereid zijn degenen die een bedreiging vormen voor de stabiliteit van Libië ter verantwoording te roepen”. Zij bevestigen derhalve dat zij de soevereiniteit en onafhankelijkheid van Libië “ten volle eerbiedigen en zich ertoe verbinden”.
Plechtige woorden van dezelfde mogendheden die, na Joegoslavië in de jaren negentig te hebben verwoest door het van binnenuit te ontwrichten en het van buitenaf aan te vallen, in 2011 de Libische staat met dezelfde techniek hebben verwoest. Eerst financierden en bewapenden zij stammensectoren en islamitische groepen die de regering vijandig gezind waren, en infiltreerden zij speciale strijdkrachten, met name uit Qatar, om gewapende conflicten uit te lokken. Vervolgens vielen zij het van buitenaf aan: in zeven maanden voerde de luchtmacht van de VS/NAVO 30.000 missies uit, waarvan 10.000 aanvallen, met meer dan 40.000 bommen en raketten. Italië nam aan de oorlog deel – onder leiding van de Verenigde Staten, eerst via het Africa Command, vervolgens via de NAVO onder Amerikaans bevel – met 7 luchtmachtbases, jachtbommenwerpers en een vliegdekschip.
De Afrikaanse staat, die “een hoog niveau van economische groei en menselijke ontwikkeling” kende, zoals de Wereldbank in 2010 heeft gedocumenteerd, werd aldus afgebroken. Dankzij zijn energie-export had de Libische staat ongeveer 150 miljard dollar in het buitenland geïnvesteerd. Libische investeringen in Afrika waren van cruciaal belang voor het plan van de Afrikaanse Unie om eigen financiële instellingen, een gemeenschappelijke markt en één Afrikaanse munt tot stand te brengen. Uit e-mails van Hillary Clinton, minister van Buitenlandse Zaken van de Obama-regering, die later door WikiLeaks aan het licht zijn gebracht, blijkt dat de VS en Frankrijk Kadhafi wilden elimineren voordat hij de goudreserves van Libië zou gebruiken om een pan-Afrikaanse munteenheid te creëren die een alternatief vormt voor de dollar en de CFA-frank (een munteenheid die door Frankrijk aan 14 voormalige koloniën is opgelegd). Voordat de bommenwerpers in actie kwamen, kwamen de banken in actie: zij legden beslag op de 150 miljard dollar die de Libische staat in het buitenland had geïnvesteerd en waarvan het grootste deel inmiddels is verdwenen, waardoor het hele Afrikaanse project werd geblokkeerd.
Dit alles wordt uitgewist in het politieke-mediaverhaal over de Libische crisis, waardoor de hoofdverantwoordelijken van de sociale catastrofe die door de oorlog tegen Libië is veroorzaakt, zichzelf als de redders van het land kunnen presenteren. Vandaag worden de inkomsten van Libiës energie-export opgepot door milities en multinationals. Grote hoeveelheden Libische olie worden aan EU-landen verkocht via Maltese bedrijven die de olie recycleren en de herkomst ervan verhullen. De levensstandaard van de bevolking is gekelderd. Libië is de belangrijkste doorgangsroute geworden voor een chaotische stroom migranten die meer slachtoffers heeft geëist dan de oorlog van 2011. Volgens gegevens van de International Organization for Migration (IOM) zijn in 2021 ongeveer 1.500 migranten verdronken in de Middellandse Zee, maar het zijn er zeker meer aangezien veel gevallen niet gemeld worden.
Ongeveer 30.000 migranten werden in 2021 op zee onderschept en naar Libië teruggebracht door de “Libische” kustwacht, die door Italië werd opgericht, opgeleid en gefinancierd met 33 miljoen euro. Velen kwamen terecht in detentiecentra van zowel de “regering” van Tripoli als van de milities. Vandaag zitten meer dan 600.000 migranten van ongeveer 45 nationaliteiten vast in Libië, waar ze praktisch tot slaven worden gemaakt, gedwongen worden om zonder loon te werken en worden geslagen. Steeds meer mensen vragen niet om naar Europa te worden gebracht, maar om naar hun land terug te keren om aan deze toestand te ontsnappen. Bijzonder dramatisch is het geval van jonge vrouwen, die op veilingen worden verkocht, verkracht en tot prostitutie gedwongen.
Dit alles is te danken aan de operatie “Unified Protector” die, zo deelt het ministerie van Defensie ons mee, in 2011 door de NAVO is uitgevoerd ter “bescherming van de burgers in Libië”.
Manlio Dinucci
Bron
Il Manifesto (Italia)