NAVO |
17 mei 2022
Bron: Medea Benjamin 
mintpressnews 17 mei 2022 ~~~

Op 16 mei kondigde de regering Biden nieuwe maatregelen aan om “de steun voor het Cubaanse volk te verhogen”. Deze omvatten het versoepelen van reisbeperkingen en het helpen van Cubaans-Amerikanen om hun families te ondersteunen en met hen in contact te komen. Dit is een stap voorwaarts, maar een babystapje, aangezien de meeste Amerikaanse sancties tegen Cuba van kracht blijven.

Ook van kracht is een belachelijk beleid van de regering Biden om te proberen Cuba, evenals Nicaragua en Venezuela, te isoleren van de rest van het halfrond door hen uit te sluiten van de komende Top van de Amerika’s die in juni in Los Angeles zal plaatsvinden.

Het is voor het eerst sinds de eerste bijeenkomst in 1994 dat deze bijeenkomst, die om de drie jaar wordt gehouden, op Amerikaans grondgebied zal plaatsvinden. Maar in plaats van het westelijk halfrond samen te brengen, lijkt de regering Biden van plan het uit elkaar te trekken door te dreigen drie naties uit te sluiten die zeker deel uitmaken van het Amerikaanse continent.

Maandenlang heeft de regering Biden laten doorschemeren dat deze regeringen zouden worden uitgesloten. Tot dusver zijn zij voor geen enkele van de voorbereidende vergaderingen uitgenodigd en de top zelf is nu minder dan een maand verwijderd. Terwijl de voormalige perschef van het Witte Huis, Jen Psaki, en de woordvoerder van het ministerie van Buitenlandse Zaken, Ned Price, hebben herhaald dat er “geen besluiten” zijn genomen, zei de staatssecretaris van Buitenlandse Zaken, Brian Nichols, in een interview op Colombian TV dat landen die “de democratie niet respecteren, geen uitnodigingen zullen krijgen”.

Het plan van Biden om zelf te bepalen welke landen aan de top mogen deelnemen, heeft regionaal vuurwerk veroorzaakt. In tegenstelling tot het verleden, toen het voor de VS gemakkelijker was om Latijns-Amerika zijn wil op te leggen, is er nu een sterk gevoel van onafhankelijkheid, vooral nu progressieve regeringen weer in opstand zijn gekomen. Een andere factor is China. Hoewel de VS nog steeds een belangrijke economische rol spelen, is China de VS voorbijgestreefd als belangrijkste handelspartner, waardoor de Latijns-Amerikaanse landen meer vrijheid krijgen om de VS te trotseren of ten minste een middenweg te zoeken tussen de twee grootmachten.

De pan-Amerikaanse reactie op de uitsluiting van drie regionale staten is een weerspiegeling van die onafhankelijkheid, zelfs onder kleine Caribische naties. De eerste woorden van verzet kwamen van leden van de 15 landen tellende Caribische Gemeenschap, Caricom, die dreigden de Top te boycotten. Daarna kwam het regionale zwaargewicht, de Mexicaanse president Manuel López Obrador, die de mensen in het hele continent verbaasde en in verrukking bracht toen hij aankondigde dat hij niet zou deelnemen als niet alle landen werden uitgenodigd. De presidenten van Bolivia en Honduras volgden al snel met soortgelijke verklaringen.

De regering Biden heeft zichzelf in een lastig parket gebracht. Of ze zwicht en geeft de uitnodigingen af, waarmee ze rechtse Amerikaanse politici als senator Marco Rubio het schaamrood op de kaken jaagt omdat ze “zwak staan tegenover het communisme”, of ze houdt voet bij stuk en riskeert dat de top en de invloed van de VS in de regio ten onder gaan.

Biden’s falen in regionale diplomatie is des te onverklaarbaarder gezien de les die hij als vicepresident had moeten leren toen Barack Obama voor een soortgelijk dilemma stond.

Dat was in 2015, toen de landen van de regio, na twee decennia Cuba te hebben uitgesloten van deze topontmoetingen, hun collectieve voeten op de grond zetten en eisten dat Cuba zou worden uitgenodigd. Obama moest beslissen of hij de bijeenkomst zou overslaan en zijn invloed in Latijns-Amerika zou verliezen, of dat hij zou gaan en te maken zou krijgen met de binnenlandse gevolgen. Hij besloot te gaan.
Oabam een bezoek aan CUba

Cristobal Marquez, eigenaar van “Cristobal’s,” het restaurant waar Michelle en Barak Obama lunchten tijdens hun bezoek aan Cuba in 2016, toont het boek gemaakt door Witte Huis-fotograaf Pete Souza, in Havana, Cuba. Ramon Espinosa | AP

Ik herinner me die top levendig omdat ik me onder de schare journalisten bevond die zich verdrongen om een zitplaats vooraan te bemachtigen toen president Barack Obama de Cubaanse president Raúl Castro zou moeten begroeten, die aan de macht kwam na het aftreden van zijn broer Fidel Castro. De gedenkwaardige handdruk, het eerste contact tussen de leiders van de twee landen in decennia, was het hoogtepunt van de top.

Obama was niet alleen verplicht om Castro de hand te schudden, hij moest ook luisteren naar een lange geschiedenisles. Raúl Castro’s toespraak was een onverbloemde opsomming van de aanvallen van de VS op Cuba in het verleden – waaronder het Platt-amendement van 1901 dat van Cuba een virtueel protectoraat van de VS maakte, de steun van de VS aan de Cubaanse dictator Fulgencio Batista in de jaren vijftig, de rampzalige invasie in de Varkensbaai in 1961 en de schandalige VS-gevangenis in Guantanamo. Maar Castro was ook hoffelijk voor president Obama, zei dat hij geen schuld had aan deze erfenis en noemde hem een “eerlijk man” van nederige afkomst.

De ontmoeting markeerde een nieuw tijdperk tussen de VS en Cuba, nu de twee naties hun betrekkingen beginnen te normaliseren. Het was een win-win situatie, met meer handel, meer culturele uitwisselingen, meer middelen voor het Cubaanse volk, en minder Cubanen die naar de Verenigde Staten migreerden. De handdruk leidde tot een daadwerkelijk bezoek van Obama aan Havana, een reis die zo gedenkwaardig was dat hij nog steeds een grote glimlach tovert op de gezichten van de Cubanen op het eiland.

Toen kwam Donald Trump, die de eerstvolgende top van de Amerika’s oversloeg en draconische nieuwe sancties oplegde die de Cubaanse economie in puin legden, vooral toen COVID toesloeg en de toeristenindustrie opdroogde.

Tot voor kort volgde Biden het slash-and-burn-beleid van Trump, dat tot enorme tekorten en een nieuwe migratiecrisis heeft geleid, in plaats van terug te keren naar het win-win-beleid van engagement van Obama. De maatregelen van 16 mei om het aantal vluchten naar Cuba uit te breiden en de gezinshereniging te hervatten zijn nuttig, maar niet genoeg om een echte beleidswijziging te bewerkstelligen – vooral niet als Biden erop staat om de top tot een “limited-invite only” te maken.

Biden moet snel handelen. Hij moet alle landen van het Amerikaanse continent uitnodigen voor de top. Hij moet alle staatshoofden de hand schudden en, nog belangrijker, serieuze discussies aangaan over brandende hemisferische kwesties zoals de brute economische recessie als gevolg van de pandemie, de klimaatverandering die de voedselvoorziening aantast, en het angstaanjagende wapengeweld – allemaal factoren die de migratiecrisis voeden. Anders zal Biden’s #RoadtotheSummit, de Twitter handle van de top, alleen maar tot een dood spoor leiden.

Feature photo President Joe Biden en first lady Jill Biden zwaaien naar verslaggevers voordat ze aan boord gaan van Air Force One op Andrews Air Force Base, Md., 17 mei 2022. Gemunu Amarasinghe | AP

Medea Benjamin is medeoprichter van de vredesgroep CODEPINK. Ze is de auteur van tien boeken, waaronder drie boeken over Cuba – No Free Lunch: Food and Revolution in Cuba, The Greening of the Revolution, en Talking About Revolution. Ze is lid van de stuurgroep van ACERE (Alliance for Cuba Engagement and Respect).

Verwante berichten in het subarchief openbaararchief.nl/caribic:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *