Bron: B, op Moonofalabama 15 december 2019 ~~~
Een journalist beschrijft waarom hij ontslag nam toen zijn mediabedrijf zijn rapportage over manipulaties binnen de Organisatie voor het Verbod op Chemische Wapens (OPCW) weigerde te publiceren.
Inmiddels publiceerde Wikileaks aanvullend bewijs dat de OPCW een voorwendsel voor oorlog produceerde, door het onderzoek van haar eigen wetenschappers te onderdrukken:
Gelekte informatie van de Organisatie voor het Verbod op Chemische Wapens (OPCW) bewijzen dat het OPCW-management rapporten over de Fact Finding Mission over het Douma-incident in april 2018 in Syrië heeft genegeerd of gemanipuleerd.
…
Het OPCW-management negeerde dat de technische, chemische en medische analyse van zijn eigen specialisten, de Syrische regering vrijstelde van de beschuldiging, dat het zo’n 40 mensen in Douma vergiftigde door chloorgascontainers uit een helikopter te laten vallen.
De nieuwe documenten die zijn gepubliceerd door Wikileaks omvatten het originele tussentijdse rapport geschreven door leden van de Fact Finding Mission van de OPCW, die op het terrein in Douma waren om die zaak te onderzoeken. Het oorspronkelijke tussentijdse rapport werd onderdrukt door het OPCW-management en een herschreven tussentijds rapport en gemanipuleerd eindrapport werden gepubliceerd. Ze lieten het lijken, dat de Syrische regering zich schuldig had gemaakt aan een chemische aanval. Ten minste twee klokkenluiders zijn naar buiten getreden en ongeveer 20 OPCW-inspecteurs hebben intern geprotesteerd bij hun management.
Uit de introductie van Wikileaks:
WikiLeaks brengt ook het originele voorlopige rapport voor het eerst uit, samen met de geredigeerde versie (die werd vrijgegeven door de OPCW) ter vergelijking. Daarnaast publiceren we een gedetailleerde vergelijking van het oorspronkelijke tussentijdse rapport met het geredigeerde tussentijdse rapport en het eindrapport, samen met relevante opmerkingen van een lid van de oorspronkelijke onderzoeksmissie. Deze documenten moeten helpen bij het verduidelijken van de reeks wijzigingen die het rapport heeft doorgemaakt, waardoor de feiten scheef gingen en vertekening werd geïntroduceerd volgens verklaringen van de leden van de FFM.
De gerespecteerde Mail of Sunday-columnist Peter Hitchens rapporteert over aanvullende details van de zaak:
De Mail on Sunday kan onthullen dat een hoge functionaris bij de Organisatie voor Verbod op Chemische Wapens (OPCW) de ‘verwijdering van alle sporen’ van een document eiste dat beweringen ondermijnde dat gasflessen uit de lucht waren gevallen – een belangrijk element van de ‘bewijs’ dat het Syrische regime verantwoordelijk was.
…
Het oorspronkelijke tussentijdse rapport vermeldde ook voor het eerst twijfels over de oorsprong van de cilinders en zei: ‘Het FFM-team [Fact-Finding Mission] kan geen bevredigende verklaringen geven voor de relatief matige schade aan de cilinders die naar verluidt van een onbekende hoogte is gevallen. , in vergelijking met de vernietiging veroorzaakt door de betonstaal-versterkte daken.
De video’s van het Douma-incident toonden het onbeschadigde drukvat ‘slapend’ op een bed.
Degenen die zeiden ‘Assad deed het’, hebben dit nooit uitgelegd. Naar verluidt werd een hogedrukcilinder gegooid uit een helikopter die op aanzienlijke hoogte vloog om te ontsnappen aan de luchtafweer van de ‘rebellen’. Naar verluidt stortte het door een versterkt betonnen dak, stuiterde het op de vloer en landde op het bed. Hoe kon de cilinder bijna geen schade aan zichzelf veroorzaken? Mijn ‘gevoel’ als ervaren technicus vertelt me dat elk onder druk staande container dat van meer dan 500 meter (1.640 ft) hoogte is gevallen ofwel bij een botsing zou zijn gescheurd, of het zou zijn teruggekaatst (vid) en zou niet het dak doordringen. Het zou zwaar beschadigd zijn. Dit is de belangrijkste reden waarom ik de vermeende ‘chemische aanval’ van Douma nooit als een waarheidsgetrouw verhaal heb beschouwd. Er zijn veel aanvullende feiten en indicaties (zie eerdere rapporten die aan het eind staan opgenoemd) die duidelijk maken dat het Douma-incident gemanipuleerd was.
Hitchens meldt ook meer shenanigans bij de OPCW. De impactanalyse van de cilinder door het FFM-engineeringlid Ian Henderson, gepubliceerd door Wikileaks, werd niet alleen onderdrukt door het OPCW-management, maar ook uit haar administratie verwijderd:
Maar misschien wel het meest schokkend van allemaal waren de acties van een hoge OPCW-functionaris wiens naam bij zondag bekend is bij The Mail en die bij sommige medewerkers van de organisatie bekend staat als ‘Voldemort’.
Henderson probeerde zijn onderzoek in het eindrapport op te nemen, maar toen duidelijk werd dat het zou worden uitgesloten, legde hij een kopie in een beveiligd register, bekend als het Documents Registry Archive (DRA).
Dit is normaal voor dergelijk vertrouwelijk materiaal, maar toen ‘Voldemort’ erover hoorde, stuurde hij een e-mail naar ondergeschikten met de volgende tekst: ‘Haal dit document uit DRA … En verwijder alle sporen, indien aanwezig, van de levering / opslag / wat dan ook in DRA ‘.
Naast de Mail op zondag is de Italiaanse krant la Repubblica de enige andere ‘westerse’ mainstream-outlet die rapporteerde over de gemanipuleerde OPCW-rapporten. De auteur van zijn twee stukken zegt dat de OPCW alle verzoeken om commentaar blokkeert:
stefania maurizi @SMaurizi – 10:40 UTC · 15 dec 2019
3. helaas heeft @OPCW GEEN verduidelijking gegeven. Gedurende de laatste 18 jaar van ons journalistieke beroep hebben we gewerkt aan een ander belangrijk internationaal bureau: @iaeaorg, ze zijn altijd coöperatief geweest. Wij vinden het gebrek aan verduidelijkingen door @OPCW onaanvaardbaar
Andere reguliere media hebben niets gezegd over de OPCW-fraude.
Een journalist van Newsweek, Tareq Haddad, schreef en probeerde een stuk over de OPCW-manipulaties te publiceren. Het stuk werd onderdrukt door de redactie van Newsweek. Haddad, die ontslag nam uit protest, publiceerde nu een aan te bevelen long-read waarin wordt uitgelegd wat er is gebeurd:
Leugens, nieuwsweek en controle van het mediaverhaal: account uit de eerste hand.
Het stuk is opmerkelijk voor wat het biedt in het werkproces in de media van vandaag. Haddad besprak een ander stuk dat hij voor Newsweek schreef:
[Dit] werpt een ander ernstig probleem op bij de publicatie: redacteuren vertellen journalisten wat ze moeten melden.
Dit artikel is mij toegewezen door Alfred op het interne berichtensysteem van Newsweek, zoals gebruikelijk is voor redacteurs om te doen, en ik voelde me verplicht om het verhaal te melden, hoewel ik me zorgen maakte en het niet iemand was die ik persoonlijk had gekozen om te doen. Ik heb deze zorgen aangekaart bij Alfred – wiens achtergrond in videobewerking is en niet in journalistiek – maar in plaats van het verhaal te negeren, werd een nieuwe invalshoek gesuggereerd en werd er ook een nieuwe kop geplaatst. Ik voelde dat ik zijn autoriteit niet verder kon betwisten zonder onbeleefd te zijn, ik ging zo goed als ik kon, … …
Deze praktijk van redacteuren die journalisten vertellen wat te schrijven, met welke invalshoek en met reeds toegewezen koppen is volledig achterstevoren en veroorzaakt de oorzaak van talloze problemen. Hoe kunnen journalisten echte nieuwswaardige ontwikkelingen vinden als wat te schrijven al voor hen is geschreven?
Ik heb voorafgaand aan mijn vertrek met verschillende Newsweek-journalisten over dit probleem gesproken en zij deelden dezelfde zorgen.
In de beschrijving van mijn werkproces – How Moon of Alabama wordt gemaakt – legde ik uit dat het vinden van de kop van een stuk een van de allerlaatste stappen is voordat het wordt gepubliceerd:
Volg daarna de laatste drie taken – zoek een kop, schrijf een samenvattende inleidende zin en formuleer het einde.
Dat komt simpelweg omdat serieuze rapportage of analyse van problemen niet van een bepaald resultaat kan uitgaan. Er zijn altijd nieuwe aspecten aan een verhaal die zich alleen ontwikkelen terwijl het wordt onderzocht en geschreven. Het schrijven met een reeds toegewezen kop is geen journalistiek. Het is stenografie.
Tareq Haddad legt het ‘Externe beheer van het mediaverhaal’ uit door te reflecteren op de ‘zogenaamde’ redacteur buitenlandse zaken van Newsweek, Dimi Reider:
Ik wierp een blik op zijn cv en was vereerd samen te werken met zo’n volleerde journalist voor buitenlandse zaken. Ik had echt gehoopt een hechtere relatie met hem op te bouwen.
Daarom was ik zo verbijsterd toen hij ronduit weigerde de OPCW-onthullingen te publiceren. Zou een editor die zijn zout waard is, dit toch als groot beschouwen? Natuurlijk begreep ik dat de implicaties van een dergelijk stuk aanzienlijk zouden zijn en niet gemakkelijk te melden – het was tot nu toe het sterkste bewijs van leugens over Syrië – maar de meeste hoogopgeleide mensen konden dit zien aankomen? Ander bewijs groeide met de dag.
Maar nee. Zoals uit de eerdere berichten bleek, was het niet de bedoeling om deze onthullingen te melden, ongeacht hoe sterk het bewijs leek te zijn. Dimi was gewoon blij om uit te wijken naar Bellingcat – een duidelijk twijfelachtige organisatie waar anderen de tijd voor hebben genomen, zoals hier en hier – in plaats van journalisten die meer dan in staat zijn om hun eigen onderzoek te doen, hun werk laten doen. Het was deze realisatie waardoor ik Dimi begon te vragen. Toen ik een beetje dieper keek, was hij het ontbrekende stuk.
Het blijkt dat Dimi Reider een marionet is, getraind door de Council of Foreign Relations, de Think Tank van Wall Street, en de oprichter en redacteur was van een tijdschrift dat werd gefinancierd door het Rockefeller Brother’s Fund. Hij is lid van de insiderclub.
Hadder concludeert:
Dit belangenconflict is misschien bekend bij andere journalisten in de branche, maar ik herhaal: dit is voor mij onaanvaardbaar.
De Amerikaanse regering, in een smerige alliantie met degenen die het meest profiteren van oorlog, heeft zijn tentakels in elk deel van de media. Bedriegers, met banden met het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken, zitten in redacties overal ter wereld. Editors, zonder duidelijke banden met de club van het lid, hebben niets gedaan om weerstand te bieden. Samen filteren ze wat wel of niet kan worden gemeld. Onwelkome verhalen worden volledig geblokkeerd. Als gevolg hiervan sterft de journalistiek snel af. Amerika gaat bergaf, omdat het de waarheid mist.
Dat klopt helemaal en het is precies de reden waarom Tareq Haddad nooit meer in staat zal zijn om als journalist bij een reguliere ‘westerse’ uitgeverij te werken. Die ‘journalisten’ mogen de waarheid niet onthullen. Het is aan ons bloggers om het te onthullen.
Eerdere berichtgeving op Moon of Alabama over het Douma-incident en de nasleep.