Bron: Elijah J Magnier op ejmagnier.com 7 november 2019 - NL vertaling van Francis J. ~~~
Door Elijah J. Magnier: @ejmalrai
De Verenigde Staten van Amerika, Israël en Saoedi-Arabië hebben het gehad met Iran en haar bondgenoten in het Midden-Oosten. Maar ondanks de oorlog die ze tegen Syrië en Hezbollah in Libanon voeren, ondanks hun verzoek aan de Iraakse regering om al-Hashd al-Shaabi af te bouwen, ondanks de poging Gaza te onderwerpen en de Houthis in Jemen bedwingen, was het onmogelijk de sterke bondgenootschappen van Iran in het Midden-Oosten te verbreken. Dankzij democratische verkiezingen zijn de Iraanse bondgenoten in Libanon en Irak er bovendien in geslaagd om in het parlement te zetelen en ministerposten in de regeringen te bekleden. Ook in Syrië leidt de sterke bondgenoot van Iran, president Bashar al-Assad, ondanks jaren van oorlog en de pogingen om hem via buitenlandse en binnenlandse interventies van de macht te verdrijven, nog steeds het land. Maar straatprotesten – met legitieme eisen tegen de jarenlange corruptie en het wanbeheer van de elite in Irak en Libanon – veroorzaken een puinhoop, die de stabiliteit van die landen in gevaar brengt en die Iran en zijn bondgenoten waakzaam maken. De “As van het Verzet” komt voortdurend samen om de situatie, de mogelijke bedreigingen en de mate van betrokkenheid van buitenlandse mogendheden bij die protesten in hun poging om die as te schaden, te evalueren.
In Libanon heeft de Libanese premier Saad Hariri, na twee weken van protesten, zijn ontslag aangeboden en is hij een toezichthouder geworden die leiding geeft aan een kabinet dat ook ontslagnemend is. Deze stap heeft de demonstranten een paar dagen lang tot rust gebracht, maar het is niet zeker dat dit de hongerige, werkloze jongeren in Libanon en degenen die de corruptie bestrijden, tevreden zal stellen. Zij verwachten dat hun eisen ook op de middellange en lange termijn worden aangepakt. Tegelijkertijd moet wel rekening worden gehouden met de oplopende staatsschuld.
Het is niet duidelijk of er deze maand, of zelfs in de komende maanden, een nieuwe regering zal gevormd worden. Hariri besprak zijn plannen met de belangrijkste politieke partijen en liet verstaan dat hij een technocratisch kabinet wilde vormen. Zijn bedoeling is om tegemoet te komen aan een aantal eisen van de demonstrant, maar ook om de machtige christelijke parlementariër en minister van Buitenlandse Zaken Gebran Bassil, die de grootste groep parlementsleden in het land leidt, te elimineren. Hariri’s betrachting werd betwist omdat “een politieke leider (hij leidt een grote politieke partij) geen niet-politiek kabinet kan leiden, tenzij het een gemengde kabinet van politici en gekwalificeerde technocraten is”. Andere opties om het land uit de feitelijke impasse te halen zijn voorgesteld, bijvoorbeeld Hariri vragen een politiek-technocratische regering te vormen.
De binnenlandse en internationale complicaties zijn enorm en hebben een cruciale invloed op het succes of falen van een toekomstige Libanese regering. Vooral de Amerikaanse regering (zoals aangekondigd door het ministerie van Buitenlandse Zaken) wacht het moment af om Libanon, en de geallieerden van Hezbollah in het bijzonder, verdere sancties op te leggen. Ook Bassil, de schoonzoon van de president en een belangrijke bondgenoot van Hezbollah, wordt door het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken als persona non grata gezien vanwege zijn expliciete steun aan de verklaarde vijand van Washington. Hezbollah, een sjiitische politieke groepering, sloot een alliantie met de sterkste christelijke politieke partij in het land. Dat bondgenootschap is zeer storend voor alle vijanden van Hezbollah, omdat het de Iraanse bondgenoot een niet-sektarische dimensie en internationale steun via de christenen van Libanon geeft. De VS zelf heeft nog steeds een kleine christelijke bondgenoot, Samir Geagea, die jaren geleden de beste Israëlische bondgenoot was en de grootste medestander van Saoedi-Arabië is geworden. Geagea’s mensen verspreiden zich in de straten van Libanon en verhinderen burgers op hun werk te geraken en eisen dat Hezbollah de wapens neerlegt.
Dit zet Hezbollah ertoe aan zijn bondgenoten rond zich te scharen, een gemeenschappelijke lotsbestemming te delen en zijn binnenlandse greep op de politieke arena van het land te consolideren. De vraag is dan ook of er in de toekomst een succesvolle regering in het verschiet ligt of (wat hoogstwaarschijnlijk het geval is) een politiek vacuüm ontstaat.
In het algemeen komt de scherpste kritiek van de mainstream media, die het blijkbaar verleidelijk vinden om Iran en zijn bondgenoten bij elke gebeurtenis te associëren, op Hezbollah, de Iraanse bondgenoot in Libanon en op zijn sterk bewapend korps. In de realiteit zijn er in de straten van Libanon maar heel weinig stemmen te horen tegen Hezbollah. Die komen voornamelijk uit gebieden die onder controle staan van de leider van de “Libanese strijdkrachten”, Samir Geagea, die op de loonlijst staat van de VS en Saoedi-Arabië. Zijn doel zijn imago te verbeteren is duidelijk. Geagea’s ministers boden vanaf de eerste dag van de protesten hun ontslag aan om afstand te nemen van de regering waar zij de laatste jaren deel van uitmaakte. Zijn troepen sluiten in de door de christenen gedomineerde gebieden, belangrijke stukken van de hoofdwegen af met als opzet Samir Geagea onderhandelingspositie voor een toekomstig kabinet te versterken.
De rol van het Libanese leger en zijn opperbevelhebber, generaal Josef Aoun, een familielid van de huidige president Michel Aoun, is ongebruikelijk. Momenteel is noodtoestand nr. 3 van kracht, waardoor het leger kan ingrijpen om het land te beschermen tegen interne en externe bedreigingen. Bronnen binnen het militaire commando zeiden: “Generaal Aoun staat onder druk van de VS, die hem bezweren het leger niet in te zetten tegen demonstranten, ook al sluiten die de hoofdwegen af die het zuiden van het land met het noorden en het oosten verbinden. De generaal krijgt regelmatig bezoek van delegaties uit de Amerikaanse ambassade om er zeker van te zijn dat het land “onder het gezag van de demonstranten” blijft in plaats van dat van de veiligheidsdiensten. Het handelen van de stafchef brengt de president, een bondgenoot van Hezbollah, in verlegenheid. Het doel is duidelijk maken dat het mandaat van de president instabiel is op grond van zijn politieke keuzes en zijn band met Hezbollah. Dat zou voor de stafchef de weg moeten vrijmaken om de toekomstige president te worden”.
Geïnformeerde bronnen in Beiroet geloven dat het afsluiten van de wegen tussen het zuiden van Libanon en Beiroet en de Bekaa-vallei en Beiroet (shiabastions) geen onschuldige ingrepen zijn. Het doel is Hezbollah op straat krijgen en een nieuwe burgeroorlog ontketenen, die het land de komende jaren destabiliseert.
Hezbollah lijkt zich zeer bewust te zijn van dit plan en de negatieve impact ervan.
Vertaald door Francis J.
Dit artikel is gepubliceerd door Elijah J. Magnier op ejmagnier.com, in de originele en overige talen, zodat veel lezers van de inhoud kunnen genieten.
De NL-vertaling is van Francis J. De publicatie wordt niet geblokkeerd door een Paywall.
Elijah: “Ik wil mijn volgers en lezers bedanken voor het vertrouwen en de steun. ……. Uw bijdrage, hoe klein ook, helpt de continuïteit te waarborgen. Dank u.”
Copyright © https://ejmagnier.com, 2019