As van Verzet,Jemen |
mei 14, 2025
Bron: Andrew Korybko 
substack 14 mei 2025 ~~~

De lessen van Trumps Jemen-debacle zouden hem kunnen helpen bij zijn toekomstige beslissingen over Oekraïne.

Vijf journalisten van de New York Times (NYT) werkten eerder deze week samen aan een gedetailleerd rapport over “Why Trump Suddenly Declared Victory Over the Houthi Militia” (Waarom Trump plotseling de overwinning op de Houthi-militie uitriep). Het is de moeite waard om het volledig te lezen als je daar tijd voor hebt, maar in dit stuk worden de bevindingen samengevat en geanalyseerd. Om te beginnen stelde CENTCOM-chef generaal Michael Kurilla een acht tot tien maanden durende campagne voor om de luchtverdediging van de Houthi’s af te breken voordat er Israël-achtige doelgerichte moordaanslagen zouden worden uitgevoerd, maar Trump koos in plaats daarvan voor 30 dagen. Dat is belangrijk.

De hoogste regionale militaire functionaris van de VS wist al hoe omvangrijk de luchtverdediging van de Houthi’s was en hoe lang het zou duren om ze ernstig te beschadigen, wat aantoont dat het Pentagon het door Houthi’s gecontroleerde Noord-Jemen al als een regionale macht beschouwde, terwijl Trump een langdurige oorlog wilde vermijden. Het is dan ook geen wonder dat de VS er in de eerste maand niet in slaagde om luchtoverwicht te verwerven, waardoor het tegen die tijd verschillende MQ-9 Reaper drones verloor en een van zijn vliegdekschepen blootstelde aan voortdurende dreigingen.

De 1 miljard dollar aan munitie die in die periode werd verbruikt, vergrootte de reeds bestaande verdeeldheid binnen de regering over de vraag of deze bombardementscampagne de stijgende kosten waard was. De nieuwe voorzitter van de Joint Chiefs of Staff, generaal John Caine, was bezorgd dat dit middelen zou kunnen onttrekken aan de regio Azië-Stille Oceaan. Aangezien het grote strategische doel van de Trump-regering is om “(terug) te wenden naar Azië” om China krachtiger in bedwang te houden, was dit standpunt waarschijnlijk doorslaggevend in de uiteindelijke berekeningen van Trump.

Oman bood hem naar verluidt de “perfecte uitweg” door zijn gezant Steve Witkoff, die hen bezocht als onderdeel van de Amerikaanse nucleaire besprekingen met Iran, voor te stellen dat de VS kon stoppen met het bombarderen van de Houthi’s als zij zouden stoppen met het aanvallen van Amerikaanse schepen, maar niet van schepen die zij nuttig achten voor Israël. Dit vestigt de aandacht op de buitensporige diplomatieke rol van dat land in regionale aangelegenheden, maar het laat ook zien dat de VS tot nu toe niet zeker wisten hoe ze hun campagne op een gezichtsreddende manier konden beëindigen, ondanks het feit dat ze zich al realiseerden dat het mislukt was.

Er werden twee mogelijkheden overwogen: de operaties nog een maand opvoeren, een oefening “vrijheid van navigatie” uitvoeren en de overwinning uitroepen als de Houthi’s niet op hen zouden vuren; of de campagne voortzetten terwijl de capaciteit van lokale Jemenitische bondgenoten vergroot wordt voor het opstarten van een nieuw offensief in het noorden. Beide werden naar verluidt geschrapt ten gunste van de plotselinge overwinningsaankondiging van Trump nadat een ander Amerikaans vliegtuig van een vliegdekschip viel, een Amerikaanse aanval tientallen migranten doodde in Jemen en de Houthi’s de luchthaven Ben Gurion troffen.

Uit het rapport van de NYT kunnen vijf conclusies worden getrokken.

Om te beginnen is het door de Houthi’s gecontroleerde noorden van Jemen al enige tijd een regionale macht, een status die ze hebben bereikt ondanks de jarenlange bombardementen van de Golfcoalitie en de voortdurende gedeeltelijke blokkade. Deze indrukwekkende prestatie getuigt van hun veerkracht en de effectiviteit van de strategieën die ze hebben geïmplementeerd. De bergachtige geografie van Noord-Jemen heeft hier ontegensprekelijk een rol in gespeeld, maar het was niet de enige factor.

De tweede conclusie is dat de beslissing van Trump om toestemming te geven voor een in de tijd beperkte bombardementscampagne daarom vanaf het begin gedoemd was om te mislukken. Hij was ofwel niet volledig op de hoogte van het feit dat Noord-Jemen al een regionale macht was geworden, mogelijk doordat militaire functionarissen zelfcensuur pleegden uit angst ontslagen te worden als ze hem boos maakten, of hij had bijbedoelingen om de VS hen slechts voor korte tijd te laten bombarderen. In ieder geval was het onmogelijk om de Houthi’s in slechts enkele maanden tijd te vernietigen.

Optiek is belangrijk voor elke regering, en Trump’s tweede regering geeft er meer prioriteit aan dan elke andere regering in de recente geschiedenis, maar de derde conclusie is dat hij zich nog steeds haastig terugtrok toen de strategische risico’s begonnen op te lopen en de kosten zich begonnen op te stapelen, in plaats van in verzet te verdubbelen. Dit toont aan dat ego- en erfenisgerelateerde belangen niet altijd zijn beleidsformuleringen bepalen. De relevantie is dat niemand daarom met zekerheid kan zeggen dat hij Oekraïne niet zal verlaten als de vredesbesprekingen mislukken.

Voortbouwend op het bovenstaande laat de aanvaarding door de Trump-regering van het ongevraagde voorstel van Oman dat leidde tot de “perfecte uitweg” zien dat ze zal luisteren naar voorstellen van bevriende landen om conflicten waarin de VS verwikkeld is geraakt te bezweren, wat van toepassing zou kunnen zijn op Oekraïne. De drie Golfstaten die Trump deze week bezoekt, hebben allemaal een rol gespeeld bij het organiseren van gesprekken of het faciliteren van uitwisselingen tussen Rusland en Oekraïne, dus het is mogelijk dat ze enkele vredesvoorstellen zullen delen om de impasse te doorbreken.

En tot slot speelt de factor China een grote rol bij alles wat de VS tegenwoordig doet, ergo een van de redenen waarom Trump plotseling een einde maakte aan zijn onsuccesvolle bombardementscampagne tegen de Houthi’s nadat hij van zijn topmensen te horen had gekregen dat dit verspilling was van waardevolle munitie die beter naar Azië kon worden gestuurd. Op dezelfde manier zou Trump overtuigd kunnen worden door soortgelijke argumenten met betrekking tot de strategische kosten van het onverschrokken verdubbelen van zijn steun aan Oekraïne als de vredesbesprekingen mislukken, wat de Golfstaten aan hem zouden kunnen overbrengen.

Als we de lessen van Trumps debacle in Jemen verbinden met zijn voortdurende inspanningen om een einde te maken aan het Oekraïense conflict, is het mogelijk dat hij in eerste instantie instinctief zijn steun aan Oekraïne verdubbelt als de vredesbesprekingen mislukken, om kort daarna te worden ontmoedigd door zijn topkader en/of bevriende landen. Natuurlijk zou het het beste voor hem zijn om de verliezen van zijn land nu gewoon te beperken in plaats van ze te blijven vergroten, maar zijn steeds emotionelere berichten over Poetin wijzen erop dat hij hem misschien de schuld geeft en overreageert als de besprekingen mislukken.

Het is daarom belangrijker dan ooit dat vredelievende landen die invloed hebben op de VS onmiddellijk hun creatieve diplomatieke voorstellen delen om de impasse tussen Rusland en Oekraïne te doorbreken. Trump sluipt af naar een Jemenitisch debacle in Oekraïne, zij het een met een potentieel nucleaire inzet gezien het strategische arsenaal van Rusland, maar er is nog tijd om het af te wenden als de “perfecte uitweg” verschijnt en hij ervan overtuigd is dat het accepteren ervan zijn “Pivot (back) to Asia” (terug wenden naar Azië) zou helpen.

Gerelateerd (eerdere berichten in dit archief):