Bron: Hugo Dionísio
strategic-culture 10 januari 2025
NL-Vertaling: frontnieuws ~~~
Wat er op het spel staat is niets meer dan de strijd tussen het rentenierende, gefinancialiseerde kapitalisme en de brutale winsten die het maakt voor een steeds rijkere en kleine handvol mensen, die behoefte hebben aan een wereld zonder andere beperkingen dan die welke door henzelf zijn ingesteld.
Gedurende 2024 hebben we allemaal de term “Europese waarden” ontelbare keren horen gebruiken door von der Leyen, Borrel, Kaja Kallas en nu António Costa als een wapen tegen tegenstanders en als een vermeende beschaafde grens tegenover gekozen vijanden. Waarden als de “bevordering van vrede” of “solidariteit en wederzijds respect tussen volkeren” blijken samen te gaan met een logica van confrontatie, waarin de mate van fanatisme waarmee deze waarden worden gebruikt tegen anderen het belangrijkste beoordelings- en prestatie-element is geworden, en de garantie voor persoonlijke stijging in de machtsketen.
Het gebruik van deze “Europese waarden” als scheidslijn tussen vermeende antagonistische kampen is misschien wel de grootste misvatting bij het inroepen van diezelfde waarden. Zich beroepen op zulke waarden als scheidsmuur voor relaties tussen volkeren betekent vandaag de dag hetzelfde als het “ Heilszeichen ‘ betekende voor het expansionistische tijdperk van de Iberische naties, aan het begin van het mercantiele tijdperk, of zoals ’democratie en mensenrechten” betekenen voor de VS, telkens wanneer ze een differentiële rechtvaardiging willen vormen voor een bepaalde interventie over de grenzen heen.
Alle expansionistische beschavingen, niet alleen de westerse, hebben zogenaamde “waarden” gebruikt die zij als primordiaal beschouwden, als rechtvaardiging voor hun expansie en de scheiding tussen henzelf en anderen. Deze waarden kunnen echter het tegenovergestelde idee hebben uitgedrukt, zelfs als hun gebruik in deze termen nooit een obstakel is geweest voor welke verovering, expansie of interventie dan ook. Net zoals Israël zijn veiligheid gebruikt om het Palestijnse, Syrische of Libanese volk te onderdrukken, door hen de veiligheid te ontzeggen waar het zichzelf recht op acht. Niets nieuws dus. Wat wel nieuw is, is dat Europa, een continent dat in de afgelopen 110 jaar twee keer is vernietigd, denkt dat het tijd is om dezelfde confronterende logica weer in te roepen.
Dergelijke zogenaamd ideologische rechtvaardigingen zijn over het algemeen in tegenspraak met de concepten waarop ze gebaseerd zijn. Nogmaals, dit is niet uniek voor de Europese Unie. Het meest bedenkelijke is misschien wel hoe vaak het Westen herhaaldelijk gebruik maakt van dergelijke voorwendselen, waarbij het zichzelf een soort universele superioriteit toeeigent die zijn oordeel zogenaamd superieur maakt aan dat van anderen. Deze exclusiviteit, dit exceptionalisme, de absolute macht om te vergeven of te veroordelen, te verdelen en te verenigen, is historisch erkend als de macht die corrumpeert, die verblindt.
Maar wat zijn deze “Europese waarden”? Deze waarden vinden wettelijke steun in Artikel 2 en 3 van het Verdrag van Lissabon en het Handvest van de Grondrechten van de Europese Unie. De Europese Unie is gebaseerd op “menselijke waardigheid, vrijheid, democratie, gelijkheid, de rechtsstaat en mensenrechten.” Vanuit een meer territoriaal oogpunt zijn de Europese “samenlevingen” gebaseerd op “pluralisme, non-discriminatie, tolerantie, rechtvaardigheid, solidariteit en gelijkheid van mannen en vrouwen.” Dit zijn allemaal nobele waarden, hoewel we talloze situaties aantreffen waarin er geen rekening mee wordt gehouden, noch in de behandeling van Europeanen zelf, noch in de behandeling van andere volkeren.
Neem het geval Syrië. Voor sommige Europese landen is Bashar Al-Assad veranderd van een “hervormingsgezinde” visionair in een verstokte tiran. Het Frankrijk van Chirac zette als eerste de toon door hem het Grootkruis van het Franse Legioen toe te kennen, gevolgd door andere lofbetuigingen van landen als Oekraïne (2002), Finland (2009) of Italië (2010). Bashar Al-Assad, symbool van het secularisme en toonaangevend in de Arabische wereld (in 2009 won hij de verkiezing voor “Persoon van het Jaar” van CNN Arabic en in 2010 werd hij tweede na Erdogan, en zijn meest gewaardeerde regeringsgebieden waren de economie, stabiliteit, buitenlands beleid en vrouwenrechten.
Vandaag, als we zien hoe de foto van Annalena Baerbock en andere vrouwen naast Al-Jolani en andere “nieuwe” Syrische politici vervaagd wordt door de pers die gelinkt is aan het nieuwe HTS-regime, kunnen we de flexibiliteit en paradoxaliteit zien waarmee “Europese waarden” worden ingeroepen. In het geval van Assad lieten ze toe dat hij werd verheven en vervolgens veroordeeld, maar bij Al-Jolani hebben dezelfde “Europese waarden” het mogelijk gemaakt om een “hervormde terrorist” te rehabiliteren tot een “pragmatische radicaal”, door hem tot zo’n status te verheffen dat de hele Europese Unie zich naar Syrië heeft gehaast om iemand te zegenen die een prijs van 10 miljoen dollar op zijn hoofd heeft staan. De exodus van Europese figuren naar Al-Jolani’s Syrië zegt ook veel over de rol die zulke mensen spelen in de hedendaagse politiek, gereduceerd tot een rol van willekeurige figuranten die de boodschap doorgeven, zo mogelijk aan de wereld, dat de VS nu vrede heeft met Syrië. Tot nu toe, tenminste. Opnieuw zullen dezelfde waarden die Al-Jolani rehabiliteren gemakkelijk gebruikt worden om hem te veroordelen en op dat moment zal de exodus van irrelevante Westerse mainstream figuren opraken en een exodus van Merkava tanks en F35’s beginnen.
Taliban in Afghanistan slecht, Al Qaida in Syrië goed
Het feit is dat het, de geschiedenis kennende van deze voormalige professionele terrorist, zijn tijd in Al-Qaeda, Al-Nusra en andere terroristische organisaties, ongelooflijk is dat onder de “Europese Waarden” van “menselijke waardigheid, vrijheid, democratie, gelijkheid, de rechtsstaat en mensenrechten,” waarvan de Europese “samenlevingen” zogenaamd gebaseerd zijn op “pluralisme, non-discriminatie, tolerantie, rechtvaardigheid, solidariteit en gelijkheid tussen mannen en vrouwen,” het mogelijk is om iemand te rehabiliteren die gisteren de meest gewelddadige en zinloze daden uitvoerde tegen onschuldige mensen.
Wetende dat terrorisme, tenminste in theorie – en het lijkt alleen in theorie – de ernstigste vorm van geweld tegen mensen is; ook wetende dat, volgens de officiële theorie van de terroristische aanslag van 11 september 2001, Al-Qaeda de organisatie was achter de voorbereiding ervan; is het reden genoeg om te vragen hoe een dergelijke rehabilitatie mogelijk is. Want welke misdaad heeft Bashar Al-Assad begaan die zijn rehabilitatie onmogelijk maakt? We weten al dat het niet de vermeende martelingen waren – dat gebeurde ook in Guantanamo Bay; noch waren het de vermeende beroemde “chemische aanvallen,” want Al-Qaeda, ISIS en Al-Nusra hebben nog barbaarsere misdaden op hun repertoire; noch was het de vermeende minachting voor democratische waarden, want in Oekraïne werden de verkiezingen tenslotte voor onbepaalde tijd opgeschort en de VS is een expert in het ondermijnen van de democratie wanneer deze hen niet goed uitkomen, zoals het geval is in Georgië, Venezuela, Nicaragua, Roemenië enzovoort.
Met het risico een “Assadist” genoemd te worden, wat heeft de man gedaan?
Het is in de toespraak van Al-Jolani dat we het antwoord vinden op de vraag over de meest verschrikkelijke misdaden die een mens kan begaan in de ogen van het Westen. De “teruggetrokken” jihadist beschouwt “zijn” Syrië niet als een bedreiging voor de wereld, zeker niet door de VS en Israël als vijanden te kiezen. Het is niet zonder tegenspraak dat deze ultra-radicale jihadisten, zoals Al-Jolani, die zich zo heftig beroepen op de Koran als het gaat om het onderdrukken van vrouwen, nooit en te nimmer een aanval hebben ontwikkeld tegen wat de grootste vijand van de Arabische en moslimwereld is: Israël.
We zullen zien hoe Al-Jolani omgaat met de nationale economie van Syrië, maar het behouden van de status van imperiale immuniteit die hem is verleend door de VS, G7, NAVO en de EU hangt af van een andere factor, die niet minder belangrijk is dan die hierboven zijn opgesomd: de mate waarin het regime onder leiding van de HTS zal toestaan dat de enorme Syrische natuurlijke hulpbronnen worden overgedragen aan westerse multinationals. Per slot van rekening was de verdediging van de soevereiniteit en onafhankelijkheid van de Syrische natie een van de erepunten van het regime onder leiding van Bashar Al-Assad. Het aandringen op het verdedigen van de nationale soevereiniteit en het voorkomen dat westerse multinationals zich de olie- en gasreserves toe-eigenen, heeft ertoe geleid dat de VS 10 jaar geleden het voorwendsel van de strijd tegen ISIS gebruikte om het rijkste deel van het land aan koolwaterstoffen in te nemen. En zo leren we over de enige misdaad die in de ogen van de “Europese waarden” als onaanvaardbaar wordt beschouwd: de verdediging van de nationale soevereiniteit.
In een wereld waar gewelddadige criminaliteit ons leven binnendringt via de mainstream media en wraakzuchtige gevoelens worden aangewakkerd, meestal tegen etnische minderheden, is deze rehabilitatie door het Westen van een volledige terroristische beweging net zo ernstig: stel je voor dat Westerse regeringen de zwaarste criminelen zouden gaan rehabiliteren, alleen maar omdat ze beloofden om brave, gezagsgetrouwe jongens te worden? Hoe zou de Westerse publieke opinie reageren als hun regeringen begonnen met het verlenen van gratie aan de grootste criminelen, alleen maar omdat ze zeiden “Het spijt ons, we zijn hervormd en we zijn uit de criminaliteit”, en “Nu zullen we ons aan de regels houden”. Zou dergelijk gedrag aanvaardbaar zijn?
Hoe zit het met het Syrische volk? Is het aannemelijk dat het Syrische volk liever zijn land vernietigd ziet dan geregeerd te worden door iemand als Assad? En hoe zit het met de Syrische vrouwen? Zouden zij liever in een autoritaire staat leven die hen als vrouw respecteert of een die hen uit het openbare leven verwijdert?
Assad is uit, woke Al-Qaeda is in
Door toe te staan dat het land “van buitenaf” wordt geregeerd, ontstaat er een verband tussen het Syrië van vandaag en de zogenaamde “Europese waarden”, naar behoren gemanoeuvreerd door Von Der Leyen, Sholz en dergelijke, naar gelang hun orders. We hebben al gezien dat, voor zover het “Europese waarden” van individuele aard betreft, het onmogelijk zou zijn om iemand als Al-Jolani te rehabiliteren – het eerdere gebrek aan respect voor het menselijk leven, voor vrouwen, de vernedering van zijn acties, het onrecht dat erin besloten ligt, de afwezigheid van pluralisme, vrijheid en naleving van gendergelijkheid tegenover het Syrische volk, maken zijn houding onverenigbaar met dergelijke waarden. Alleen in een Westen dat zijn daden als iets goddelijks beschouwt, met de macht om te vergeven en te veroordelen, zou een dergelijke rehabilitatie mogelijk zijn, en altijd in de logica van onrechtvaardige vergeving. Oneerlijk tegenover de slachtoffers, in het bijzonder.
Maar in artikel 3 van het Verdrag van Lissabon, tussen de lijst van principes en waarden die het bevat, variërend van het interne functioneren van de EU tot haar relaties met de wereld, vinden we het antwoord op Al-Jolani’s rehabilitatie. Het soevereine beleid dat wordt verdedigd door Calin Georgescu, Robert Fitzo, Bashar Al-Assad, Vladimir Poetin, Nicolas Maduro, Ibrahim Traoré (is Al-Jolani aan de macht gekomen door verkiezingen?), door landen als Mozambique, Iran, Georgië, Nicaragua, Noord-Korea, Cuba, het Libië van Kadhafi of het Hongarije van Orban, links of rechts van het politieke spectrum, socialistischer of kapitalistischer, dergelijke claims worden weggelaten uit de “Europese waarden.” De lijst van waarden, principes en doelstellingen waaruit deze “Europese waarden” bestaan, bevat geen onafhankelijkheid, autonomie en respect voor de soevereiniteit van volkeren, zeker niet van Europese volkeren. De hele machtsarchitectuur van de EU is hetzelfde als een grote federatie waarin staten van buitenaf of door een verafgelegen centrum worden bestuurd waardoor het voor andere externe actoren gemakkelijker wordt om de macht over te nemen.
De onafhankelijkheid, autonomie en soevereiniteit van de EU zijn afwezig. Dit zijn uiteindelijk geen concepten. Nationale trots en patriottisme worden gezien als achterhaalde, emasculerende en subversieve concepten. De EU is geen constructie van vrije, onafhankelijke en soevereine volkeren. Het is een constructie van onderworpen en passief geassimileerde volkeren, geregeerd door een centrummacht genaamd Brussel.
Gezien deze situatie is het dus geen verrassing dat het nieuwe Syrië in deze logica past en dat Al-Jolani gerehabiliteerd zou kunnen worden. Immers, wat aan de ene kant van de weegschaal mislukt, voldoet aan de andere kant. Dat is het mooie van “Europese waarden.” In het ene geval dienen ze om Vladimir Poetin als een crimineel te behandelen, omdat hij wordt onderzocht door het ICC; in het andere geval dienen ze om Netanyahu te verontschuldigen, omdat hij wordt onderzocht door het ICC, hij het voordeel van de twijfel moet krijgen. Als samenzijn met Vladimir Poetin giftig is, dan is samenzijn met Al-Jolani modieus en therapeutisch. Dat is wat iedereen die daar tegenwoordig komt je kan vertellen. Het gaat erom te weten wiens misdaden worden begaan. Poetin zou zijn vermeende misdaden hebben uitgevoerd in naam van de verkeerde mensen. In de naam van de juiste mensen zouden het niet eens misdaden zijn.
Alle karikaturen die hier zijn gemaakt, benadrukken de echte muur die mensen en hun belangen scheidt van de belangen van hun onderdrukkers. Het zijn niet de idealistische en etherische “Europese waarden” die verdeeldheid zaaien; deze zouden juist moeten verenigen en verenigen, in plaats van ons te verdelen. Wanneer is de EU gestopt met “bijdragen aan vrede en veiligheid” en “wederzijds respect tussen volkeren,” zoals opgesomd in artikel 3 van het Verdrag van Lissabon? De opsomming van deze principes is echter instrumenteel voor de federatieve doctrine die de EU zelf heeft opgericht.
Er is dus een grote kloof en een breuk met de “Europese waarden” onder degenen die soevereiniteit, onafhankelijkheid en vrijheid verdedigen, want zonder de eerste is er geen vrijheid, want als we geregeerd worden door anderen die we niet controleren, kunnen we nooit vrij zijn, net zoals degenen die bezwijken voor het mondiale federatieve globalisme geleid door de VS en belichaamd door de G7, de NAVO en de EU dat niet zijn. Wat heeft het voor zin om een regering omver te werpen, een andere te kiezen of een revolutie te ontketenen in een land dat zich uiteindelijk zal moeten blijven schikken naar de dictaten die van buitenaf worden opgelegd? Daarom is dit tegenwoordig de eerste scheidslijn. Het is het meest zichtbaar, het meest tastbaar. In ieder geval het meest waarneembaar.
Het Syrië-raadsel: hoe het kan uitdraaien op de Eerste BRICS-Oorlog
Maar laat dit niet een andere scheidslijn verhullen, de diepste van allemaal, de meest verborgen: de klassenkloof. Achter deze kloof tussen soevereiniteit en federalisme gaan de belangen schuil van de werkende volkeren, de niet-gefinancialiseerde kleine ondernemers, de facties van het gedeconcentreerde productiekapitaal, de boeren en de intellectuelen, tegenover de klassenbelangen van het gefinancialiseerde kapitalisme in zijn imperialistische fase.
Uiteindelijk gaat het om niets anders dan de strijd tussen het rentenierende, gefinancierde kapitalisme en de brutale winsten die het maakt voor een steeds rijkere en kleine handvol, die een wereld nodig hebben zonder andere beperkingen dan die welke door henzelf zijn opgelegd, wat we een “op regels gebaseerde orde” kunnen noemen, waarin de regels veranderen en worden geïnterpreteerd naar de wil van de zelfbenoemde “wetgever,” altijd in tegenstelling tot de belangen van de volkeren, met inbegrip van de publieke of private productiekrachten, waarvan het nationale eigendom hun stabiliteit, soevereiniteit en onafhankelijkheid betekent, die garant staan voor hun vrijheid en hun vermogen om deze geïnstalleerde productiekrachten te gebruiken, niet ten voordele van een centrale, transnationale en steeds kleiner wordende renteniersklasse, maar voor het soevereine en collectieve belang.
Op deze manier is soevereinist zijn vandaag de dag, net als gisteren, een revolutionaire daad, en niet alleen vanwege de breuk die het maakt in relatie tot een nog steeds dominant proces van onderdrukking van de soevereiniteit en vrijheid van mensen, maar omdat de aanname van deze soevereiniteit zelf een soevereine economische constructie impliceert, waarin: 1) de staat in het bezit is van de politieke en democratische richting, die de maatregelen stuurt die het functioneren van het deel ten voordele van het geheel en de verdediging van het nationaal belang garanderen; 2) een staat in het bezit is van de strategische mechanismen die het vermogen garanderen van regeringen, democratisch gevormd (in een andere opvatting zie ik mezelf niet) en democratisch gelegitimeerd (wat niet betekent via een liberaal model), om de toepassing van de publieke maatregelen waarvoor ze gekozen zijn te garanderen; 3) een gediversifieerd economisch systeem, inclusief publiek, coöperatief, privaat en sociaal, dat werkt voor het geheel en het voordeel, de duurzaamheid, de stabiliteit en de onafhankelijkheid van de nationale economie integreert in haar acties, als de enige manier om de volkssoevereiniteit te garanderen in het vrij kiezen van haar weg.
Een visie op soevereiniteit en de rol die een staat moet spelen om deze te garanderen is een effectieve breuk met de federalistische, globalistische trend van de afgelopen decennia, die verantwoordelijk is voor het verpletteren van niet alleen de vrijheden maar ook de levensomstandigheden van de meerderheid ten gunste van een kleine minderheid.
Net als in het voorbeeld van Syrië, waar de rehabilitatie van Al-Jolani afhangt van de onderwerping van de natie aan de belangen van Washington en zijn vazallen, zou de rehabilitatie van Vladimir Poetin in de ogen van het Westen afhangen van het overdragen aan de rentierbelangen van de VS van de 80 biljoen dollar aan minerale rijkdommen die Rusland in zijn land herbergt en die Calin Georgescu zo treffend noemde als noodzakelijk om de publieke en private schulden van het door het Westen gedomineerde financiële systeem af te betalen. Tussen deze waarheden en het voorstel om de Roemeense soevereiniteit te verdedigen, kunnen er redenen zijn geweest voor de overhaaste annulering van de verkiezingen die hij won.
In een Europa dat zoveel praat over “Europese waarden,” zien we oproepen om de veiligheid te versterken terwijl het militaire beleid wordt overgedragen aan de NAVO; we zien oproepen voor “energiezekerheid” terwijl het wordt overgedragen aan de Amerikaanse schaliegasindustrie; we horen herhaaldelijk over de noodzaak om de onafhankelijkheid van toeleveringsketens te waarborgen, maar Europese staten dienen als handelsmakelaars voor de VS, zoals gebeurde in Angola met de Lobito Corridor.
In een Europa dat niet weet wat onafhankelijkheid, autonomie en soevereiniteit zijn, betekent het verdedigen ervan dat we automatisch worden uitgesloten van deze “Europese waarden,” en dus van Europese vergeving.