Bron: Marc Vandepitte dewereldmorgenvrijdag 20 augustus 2021 ~~~
In plaats van terreur te bestrijden heeft de ‘War on Terror’ het terrorisme alleen maar aangewakkerd. Het is een rookgordijn voor de VS om de wereldheerschappij te kunnen blijven handhaven, China klein te houden en een prima excuus voor het militair industrieel complex om te kunnen blijven poen scheppen.
Koekje van eigen deeg
De ‘War on Terror’ begon twintig jaar geleden na de aanslagen van 11 september. Het Pentagon trok ten oorlog tegen Al Qaeda en hun beschermheren, de Taliban. Merkwaardig eigenlijk, want Al Qaeda was van eigen makelij. Niemand minder dan Hillary Clinton, toen minister van Buitenlands Zaken, gaf toe dat ze tegen terroristen aan het vechten waren die ze zelf gecreëerd en gefinancierd hadden.
Afghanistan bleek nog maar een voorproefje. De buitenlandse interventies van het Westen in Irak en Syrië baarden terreurgroepen als IS en Jabhaat al-Nusra. De oorlog tegen Libië leidde tot chaos in de hele regio en gaf tal van jihadi-groepen vleugels. Zij plunderden de wapenarsenalen van Libië en lanceerden daarmee hun heilige oorlogen in tal van buurlanden. Vandaag zijn in tien Afrikaanse landen fundamentalistische terreurgroepen actief.
Zoals jihadisten het zeggen: “Het Westen slacht een schaap, maar het wil geen bloed op zijn kleren krijgen”.
In 2009 kreeg president Obama de Nobelprijs voor de vrede. Enkele jaren later was hij in zeven landen tegelijk aan het bombarderen. Zoveel oorlogsgeweld keert onvermijdelijk als een boemerang in het eigen gezicht terug. Vanaf 2015 werden onze landen getroffen door een golf van terreuraanslagen. Of, zoals jihadisten het zeggen: “Het Westen slacht een schaap, maar het wil geen bloed op zijn kleren krijgen”.
Wie wordt daar beter van?
De smadelijke nederlaag in Afghanistan zal wellicht niet het einde betekenen van de War on Terror. In plaats van terreur te bestrijden heeft deze ‘eindeloze oorlog’ het terrorisme alleen maar aangewakkerd. De pyromanen spelen pompiers. Vandaag voert het Pentagon antiterreur-activiteiten uit in 85 landen. Zo blijft de oorlogsindustrie op volle toeren draaien en strijken de baronnen van de militaire industrie megawinsten op.
De kostprijs aan middelen en mensenlevens is ontzettend hoog. Als gevolg van het oorlogsgeweld na 9/11 zijn er meer dan 800.000 mensen gedood. Bijna de helft daarvan zijn burgers. Het aantal oorlogsvluchtelingen en ontheemden als gevolg van de War on Terror loopt op tot 37 miljoen.
Vandaag voert het Pentagon antiterreur activiteiten uit in 85 landen. Zo blijft de oorlogsindustrie op volle toeren draaien en strijken de baronnen van de militaire industrie megawinsten op.
Ondertussen heeft het prijskaartje van de VS-oorlogen na 9/11 al het fabelachtige bedrag bereikt van 6.400 miljard dollar. Dat is 320 miljard dollar per jaar of 8 keer meer dan wat volgens de VN nodig is voor alle humanitaire hulp in de wereld.
Olie en andere mineralen
Er waren twee belangrijke redenen waarom de VS Afghanistan binnenviel. Een eerste reden was de olie en meer bepaald de toekomstige aanleg van een belangrijke pijpleiding vanuit de Kaspische Zee doorheen het land. Zowel de eerste Afghaanse president als de nieuwe VS-ambassadeur in Afghanistan na 2001 hadden voordien gewerkt voor Unocal, een groot Amerikaans petroleumbedrijf dat reeds lang plannen had voor een pijpleiding door Afghanistan. Het eerste buitenlandse contract dat de nieuwe Afghaanse president sloot ging over de aanleg van een pijpleiding vanuit Turkmenistan naar een havenstad in Pakistan, doorheen Afghanistan …
In 2010 ontdekten militairen en geologen van de VS dat in de Afghaanse ondergrond kostbare mineralen zitten ter waarde van 1.000 miljard dollar. Het gaat onder andere over ijzer, koper en goud. Maar nog belangrijker zijn de zeldzame aardmetalen. Mogelijk bevindt zich hier een van de grootste voorraden lithium uit de wereld. Lithium is een essentieel, maar schaars bestanddeel van herlaadbare batterijen en andere technologieën die van vitaal belang zijn voor de aanpak van de klimaatcrisis. We weten intussen dat lithiumreserves in Bolivia een van de belangrijkste redenen waren van de coup tegen Evo Morales in 2019.
Zowel de eerste Afghaanse president als de nieuwe VS-ambassadeur in Afghanistan hadden voordien gewerkt voor Unocal, een groot Amerikaans petroleumbedrijf dat reeds lang plannen had voor een pijpleiding door Afghanistan.
Pivot to China
Een tweede belangrijke reden is de opkomst van China. Na de val van de Berlijnse Muur en de ontmanteling van de Sovjet-Unie stelde de VS zich op als onbetwiste leider van de wereldpolitiek. “Ons eerste objectief”, aldus het Pentagon in 1992, is “het verhinderen dat er een nieuwe rivaal op het wereldtoneel verschijnt. We moeten de potentiële concurrenten er van afhouden om zelfs maar te streven naar een grotere rol op regionaal of wereldvlak.” (o.c.) Dertig jaar later is China de belangrijkste ‘rivaal’ geworden die moet ingetoomd worden.
Afghanistan heeft ook daarmee te maken. Het land ligt vlakbij de Nieuwe Zijderoute en grenst aan de westelijke provincie Xinjiang waar de Oeigoeren wonen.
In een openhartige speech in 2018 verklapte Lawrence Wilkerson, voormalige stafchef van Colin Powell[1] de ware redenen voor hun aanwezigheid in Afghanistan: “We zijn in Afghanistan zoals we in Duitsland waren na WO II. (…) Het heeft niets te maken met Kaboel en de opbouw van de staat, niets met het bestrijden van de Taliban (…) en niets met het bestrijden van welke terroristische groepering dan ook. Het heeft alles te maken met drie primaire strategische doelstellingen.”
Naast het onder controle houden van Pakistan “met de potentieel meest onstabiele nucleaire voorraad op aarde” vermeldt de gepensioneerde kolonel twee redenen die rechtstreeks met China te maken hebben.
Als de CIA China zou willen destabiliseren, zou de aanwezigheid in Afghanistan de beste manier zijn om onrust te stoken en samen met die Oeigoeren de Han-Chinezen in Beijing van binnenuit te verdrijven.
“Het [VS-leger in Afghanistan] is de enige harde macht die de Verenigde Staten heeft die in de buurt ligt van het centrale Belt and Road-initiatief [Nieuwe Zijderoute, nvdr.] van China, dat dwars door Centraal-Azië loopt. Als we die militaire macht zouden moeten beïnvloeden, dan zijn we in de positie om dat in Afghanistan te doen.”
“De derde reden dat we daar zijn, is omdat er 20 miljoen[2] Oeigoeren zijn. Als de CIA een operatie moet opzetten gebruik makende van de Oeigoeren, zoals Erdogan heeft gedaan in Turkije tegen Assad, (…) welnu, [als] de CIA China zou willen destabiliseren, zou dat de beste manier zijn om onrust te stoken en samen met die Oeigoeren de Han-Chinezen in Beijing van binnenuit te verdrijven in plaats van van buitenaf.”
No Cold War
Dat alles maakt duidelijk dat de oorlog tegen terreur niet meer is dan een voorwendsel. Het is een rookgordijn voor de VS om de wereldheerschappij te kunnen blijven handhaven en een prima excuus voor het militair industrieel complex om te kunnen blijven poen scheppen.
De War on Terror is een compleet fiasco en een gruwel van formaat. Helaas weet Washington van geen ophouden, integendeel. Vandaag dreigt er zelfs een belangrijk nieuw front bij te komen: een nieuwe Koude Oorlog tegen China.
De vredesbeweging heeft veel werk op de plank.
Deze nieuwe Koude Oorlog zou nog nefastere gevolgen kunnen hebben dan de War on Terror. Een Verklaring van het initiatief No Cold War stelt het heel scherp: “De steeds agressievere verklaringen en acties van de regering van de VS ten aanzien van China […] vormen een bedreiging voor de wereldvrede en staan een succesvolle aanpak door de mensheid van zeer ernstige gemeenschappelijke vraagstukken waarmee zij geconfronteerd wordt, zoals klimaatverandering, beheersing van pandemieën, racistische discriminatie en economische ontwikkeling, in de weg.”
De vredesbeweging heeft veel werk op de plank.
Notes:
[1] Collin Powel was van 2001 tot 2005 minister van Buitenlandse Zaken onder president Bush jr. Dat was in de periode van de invasie in Irak.
[2] In werkelijkheid zijn er ongeveer 10 miljoen Oeigoeren. Creative Commons