Bron: Elijah J. Magnier @ejmalrai op ejmagnier.com, 23 januari 2020
Irak bereidt zich voor op demonstraties van een miljoen demonstranten, waartoe de Iraakse sjiitische leider Sayyed Moqtada al-Sadr heeft opgeroepen. Dit in een gebaar van solidariteit onder de Irakezen die aandringen op het onmiddellijke vertrek van de door de VS geleide coalitie en alle buitenlandse troepen die in het land zijn gestationeerd. Er worden voorbereidingen getroffen om burgers, gezinnen, militanten en gewapende kompanen van de commandant van de Popular Mobilisation Forces (PMF) Abu Mahdi al-Muhandes in de straten te laten opstappen om een boodschap te sturen naar de door de VS geleide buitenlandse strijdkrachten. Het is een vreedzame boodschap, de eerste in zijn soort. Het is echter onwaarschijnlijk dat de volgende signalen zeer vredelievend zullen zijn. Zal de door de VS geleide coalitie met rust gelaten worden en in alle rust vertrekken?
Volgens een hooggeplaatste officier binnen de “As van het Verzet”, “heeft Iran gezworen zijn op de luchthaven van Bagdad vermoorde officieren, generaal-majoor Qassem Soleimani en zijn metgezellen, brigadegeneraal Hossein PourJafari, kolonel Shahroud Mozaffarinia, majoor Hadi Taremi en kapitein Vahid Zamanian, te wreken. Deze aanval was een echte klap. Iran verwachtte niet dat de VS hen openlijke de oorlog zou verklaren toen president Donald Trump op het punt stond zijn verkiezingscampagne te beginnen. Iran verwachtte niet dat de VS de gevolgen van een dergelijke oorlogsdaad verkeerd zou inschatten. Nu heeft Iran de balans opgemaakt, heeft het land zijn verliezen goedgemaakt en bereidt het zich voor om ervoor te zorgen dat de moord op zijn officieren in de VS nog vele jaren zal herinneren. Welke opties zijn er voor de Amerikaanse strijdkrachten in Irak? Hoe zullen de Irakezen omgaan met de troepen die binnenkort als een bezettingsmacht zullen worden beschouwd, waardoor gewapende verzetsaanvallen tegen de VS worden gelegitimeerd? Bereidt Iran zich voor op een “oorlog via zijn bondgenoten”?
De opties zijn in feite simpel: of de Amerikaanse troepen blijven in Irak en worden aangevallen – of ze vertrekken voorgoed. De Amerikaanse troepen kunnen niet in gebieden blijven die onder sjiitische controle staan. Een kort verblijf in de westelijke al-Anbar-woestijn, dicht bij de Syrische grenzen, of een vertrek naar Iraaks Koerdistan is misschien nog wel mogelijk.
De Amerikaanse bases in Koerdistan zijn echter niet immuun voor mogelijke Iraanse represailles. De Iraanse bombardementen op Ayn al-Assad en Erbil waren een signaal aan Trump dat geen enkele basis in Irak veilig is. Iran heeft vrienden en bondgenoten in Iraaks Koerdistan en kan het leven van de Amerikaanse strijdkrachten erg moeilijk maken.
Elke poging van de VS om Koerdistan af te scheiden van Bagdad zal worden beantwoord met harde Turkse en Iraanse reacties. Het zal ook Bagdad aanzetten zijn financiële steun aan de regio stop te zetten, wat gevolgen zal hebben gezien het olierijke Kirkoek onder de controle van de Iraakse regeringstroepen staat en niet langer deel uitmaakt van de Iraakse regio Koerdistan.
Alle militaire bases in Irak zijn bezet door twee verschillende legers: een deel staat onder de controle van de Iraakse strijdkrachten en een ander deel onder de controle van de Amerikaanse troepen. De Iraakse premier zal geen andere keuze hebben dan de terugtrekking te bevelen van alle Iraakse troepen van de bases waar de Amerikaanse militairen zijn gevestigd, zodra deze formeel als bezettingsmacht zijn gekwalificeerd en weigeren zich terug te trekken. Dit zal het Iraakse verzet in staat stellen de bases aan te vallen zonder het risico te lopen dat er Iraakse slachtoffers vallen.
Bovendien is het nu te gevaarlijk geworden voor de VS om militaire trainingsprogramma’s uit te voeren. De Amerikaanse strijdkrachten kunnen tijdens de trainingen worden aangevallen door Irakezen die willen dat ze vertrekken. De vrienden van de brigades 45 en 46, de twee door de VS aangevallen brigades aan de Syrisch-Irakese grens, en degenen die trouw zijn aan hun leider Abu Mahdi zullen bij de eerste opportuniteit Amerikaans militair personeel aanvallen.
Ook kan geen enkele Amerikaanse oliemaatschappij in Irak blijven: Amerikaans personeel dreigt een kwetsbaar doelwit te worden voor ontvoering of moord door lokale Irakezen. Geen enkele strijdmacht kan de Amerikaanse bedrijven beschermen en Irak zal het niet moeilijk vinden om China – de Chinezen hebben zich al bereid verklaard om buitenlandse bedrijven die bereid zijn te vertrekken te compenseren – toe te staan hen te vervangen. De gevolgen van de door de VS uitgevoerde moorden zullen voor hen rampzalig zijn.
Iran heeft precisieraketten geleverd aan de Irakezen, die hun vermoorde commandant Abu Mahdi al-Muhandes willen wreken door de VS uit Mesopotamië te verdrijven. Iran zal maat al te graag de nodige precisieraketten leveren om de Irakese opslagplaatsen aan te vullen en het aantal Amerikaanse slachtoffers te zien toenemen vlak voor de komende verkiezingscampagne in de VS! Er is weinig kans dat Trump zijn jaren als president zonder Amerikaanse slachtoffers in Irak en Syrië kan beëindigen.
In Syrië zijn Amerikaanse troepen aanwezig rond de olievelden, maar zonder echt voordeel voor de VS. Trump zei dat hij “de olie uit het Midden-Oosten niet nodig heeft”, en gaf daarmee in feite toe dat zijn besluit om te blijven gekoppeld is aan niets anders dan het tevreden stellen van Israël.
Israël maakt gebruik van de aanwezigheid van de VS op de al-Tanf basis en in het noordoosten van Syrië om doelwitten in Syrië aan te vallen door het Iraakse luchtruim te schenden. Israël verschuilt zich achter de aanwezigheid van de VS om Iran en zijn bondgenoten te intimideren en hen ervan te weerhouden represailles te nemen voor de honderden aanvallen van de afgelopen jaren. Trump zal het uiterst moeilijk hebben om de slachtoffers van Amerikaans overheidspersoneel te rechtvaardigen op grond van het stelen van Syrische olie. De aanwezigheid van de VS is een legitieme reden voor de Syriërs en hun bondgenoten om terug te slaan tegen de bezettingstroepen die de Syrische olie inpikken en niet langer tegen IS vechten.
Elke poging om de straat te activeren met protesten en het in brand steken van gebouwen en overheidsinstellingen zal door het Iraakse verzet niet langer lichtvaardig en werkeloos worden aanvaard, als er achter de schermen sprake is van betrokkenheid van de Verenigde Staten.
Sayyed Moqtada al-Sadr heeft de leiding van het verzet tegen de Amerikaanse aanwezigheid op zich genomen. Hij wordt nu erkend als de leider van het verzet en verzamelt onder zijn vleugels alle groepen die tegen IS hebben gevochten in Irak en in Syrië. Dit is een gepaste positionering voor Sayyed Moqtada zolang hij deze rol vervult en daarin volhardt..
De Sadristische volgelingen kunnen gemakkelijk een ravage aanrichten voor de Amerikaanse strijdkrachten. De lange ervaring van Moqtada al-Sadr in de strijd tegen de VS is Washington niet onbekend. Als hij aarzelt, zullen er andere leiders opduiken. De bondgenoten van Irak binnen de “As van het Verzet” zijn ook in Irak aanwezig, klaar om te helpen. Het zal niet lang duren voordat de VS zich bewust worden van de gevolgen voor hun criminele doelgerichte moorden en schendingen van de Iraakse soevereiniteit en hun virtuele oorlogsverklaring aan Iran.
De kaarten liggen nu op tafel. Trump en Iran vechten een niet-verklaarde oorlog uit. De Amerikaanse legermacht is aanwezig in een gebied dat beter bekend is aan Iran en zijn bondgenoten, ZE kunnen zich er vrijer bewegen dan de Amerikaanse troepen. De gekozen slagvelden zijn eerst Irak en daarna Syrië.
Vertaald door Francis J.
Dit artikel is gepubliceerd door Elijah J. Magnier op ejmagnier.com
De publicatie wordt niet geblokkeerd door een Paywall, en is vertaald, zodat veel lezers van de inhoud kunnen genieten.
Elijah: “Ik wil mijn volgers en lezers bedanken voor het vertrouwen en de steun. […….] Uw bijdrage, hoe klein ook, helpt de continuïteit te waarborgen. Dank u.”