Iran zal tegen eind 2020 een volwaardige kernmacht zijn: Dan is er geen weg meer terug naar de overeenkomst van 2015.
Door Elijah J. Magnier: @ejmalrai
Bron: E.J.Magnier, 9 september 2019 ~~~
De Franse president Emmanuel Macron slaagde er niet in om zijn Iraans initiatief bij de Amerikaanse regering te promoten, ondanks de aanvankelijke steun van zijn Amerikaanse tegenhanger. Deze mislukking leidde ertoe dat Iran een derde gefaseerde terugtrekking uit zijn verbintenis in het kader van de JCPOA-kernwapenovereenkomst heeft uitgevoerd. Dat roept twee belangrijke vragen op.
Iran is een regionale machtsfactor geworden waarmee rekening gehouden moet worden. Met woorden als “onderwerpen”of “buigen voor de internationale gemeenschap” kan het Iraanse beleid niet meer beschreven worden.
Aangezien Europa kennelijk niet in staat is om haar verplichtingen na te komen, zal Iran met nieuwe stappen overgaan van een geleidelijke terugtrekking naar een totale terugtrekking. Vlak voor de Amerikaanse verkiezingen van november 2020 zal Iran naar verwachting een nucleair land worden met de capaciteit om volledig in staat te zijn uranium te produceren dat verrijkt is tot meer dan 20 procent, uranium-235.
Dat is bruikbaar voor toepassing in wapens, en het land zal dus in staat zal zijn om tientallen kernwapens te produceren. Daarvoor moet het uranium nog verder worden verrijkt tot ongeveer 90 procent. Dat betekent echter niet noodzakelijkerwijs dat het het uiteindelijke doel van Iran is.
Uit vaktechnische gegevens blijkt dat de helft van de inspanningen moet worden besteed aan het verrijken van 0,7% naar 4%. Als Iran het niveau van 20% bereikt, is de weg naar 90% bijna klaar.
Een paar duizend centrifuges zijn nodig om een verrijking van 20% te bereiken, terwijl een paar honderd voldoende zijn om door te gaan van 20% naar de 90% die nodig is voor een kernbom.
Wanneer Iran aankondigt dat het een niveau bereikt dat door het Westen als kritiek wordt beschouwd, bestaat de mogelijkheid dat Israël militair optreedt tegen het vermogen van Iran, zoals het dat deed in 1981 in Irak, in 2009 in Syrië en met de moord op nucleaire wetenschappers. Als dit gebeurt, zal het Midden-Oosten worden blootgesteld aan een aardverschuiving waarvan de gevolgen onvoorspelbaar zijn.
Maar als Israël en de VS niet in staat zijn om te reageren tegen de totale terugtrekking van Iran uit de JCPOA (nucleaire overeenkomst), zal Iran niet langer een terugkeer naar de nucleaire overeenkomst van 2015 accepteren. De positie van het land zal veel sterker worden en het zal moeilijk zijn om nog enig akkoord te bereiken.
Informatiebronnen binnen beleidskringen zeiden: “Iran zal een staat met volledige nucleaire capaciteit worden. Het streeft ook naar zelfvoorziening en is van plan om niet alleen op zijn olie-export te rekenen voor zijn jaarlijkse begroting. Het begint in veel sectoren te produceren en te groeien en het zal zeker de ontwikkeling en productie van zijn raketten verhogen. De rakettechnologie is het meest efficiënte en goedkoopste afschrikkingswapen voor Iran en zijn bondgenoten in Libanon, Syrië, Irak en Jemen gebleken”.
Sinds de Amerikaanse president Donald Trump zich op een onrechtmatige manier uit de nucleaire overeenkomst heeft teruggetrokken heeft Iran een “strategie van geduld” gevolgd. Teheran gaf Europa een jaar de tijd om na te denken over een manier om Iran te overtuigen binnen de nucleaire deal te blijven op basis van de 4 + 1 (Frankrijk, Rusland, China, het Verenigd Koninkrijk + Duitsland), exclusief de VS.
Na die lange wachttijd heeft Iran het initiatief in eigen hand genomen en trekt het zich geleidelijk terug uit de overeenkomst. Het lijkt erop dat Trump niet heeft geleerd van president Obama, die de overeenkomst ondertekende, dat sancties van de VS niet doeltreffend zijn.
Maar Iran laat geen gelegenheid voorbijgaan om zijn zaak te bepleiten. Tijdens de G7 in Frankrijk heeft de Iraanse minister van Buitenlandse Zaken Jawad Zarif zijn bezoek aan Peking ingekort om op verzoek van president Macron Europese leiders en ministers te ontmoeten. Er werd gesuggereerd dat er kansen waren voor Iran om zijn olie te verkopen en dat Macron erin geslaagd was de spanningen tussen de VS en Iran te doorbreken.
De Iraanse president Hassan Rouhani dacht dat er een echte kans was om de spanningen te verminderen en dat Trump, volgens de bron in Teheran, bereid was om de sancties te versoepelen in ruil voor een ontmoeting en het begin van de discussie. Om die reden verklaarde Rouhani zich publiekelijk bereid om eender wie te ontmoeten als dat kon helpen. Maar Zarif was verbaasd te vernemen dat Macron zijn beloften niet waarmaakte – omdat Trump van gedachten was veranderd. Het initiatief was doodgeboren en iedereen staat nu weer terug bij af.
Macron begreep dat het probleem niet bij de Amerikaanse president ligt, maar bij zijn consigliere premier Benyamin Netanyahu en zijn neocons-team Pompeo-Bolton. De ontmoeting tussen de Franse minister van Defensie, Florence Parly, en haar VS-tegenhanger Mark Esper, was een poging om de Amerikaanse minister van Defensie ervan te overtuigen afstand te nemen van het Pompeo-Bolton-team voordat de situatie uit de hand zou lopen en Iran niet meer te stuiten is.
“Trump verwierp het Franse idee om Iran een kredietlijn van 15 miljard euro (geen dollars) aan te bieden. Dit krediet maakt deel uit van het verworven recht van Iran. Het was met Europa overeengekomen om dagelijks 700.000 vaten olie te verkopen als onderdeel van een ondertekende akkoord. Na de Amerikaanse sancties tegen elk land of bedrijf dat Iraanse olie koopt, heeft Europa zich niet aan de overeenkomst gehouden. Viceminister van Buitenlandse Zaken Abbas Araghchi berekende samen met Europese vertegenwoordigers het bedrag van 15 miljard euro. De afspraak hield in dat Iran in de toekomst voor dit bedrag olie aan Europa zou leveren en dat Iran elk product zou kunnen kopen, en dat dat niet beperkt is tot voedsel en medicijnen die oorspronkelijk niet in de Amerikaanse sancties waren opgenomen. Iran zou, volgens de overeenkomst met Europese partners, het recht hebben om het geld in contanten op te nemen en over te boeken naar een ander land, inclusief Iran zelf”, aldus de bron.
Dit alles is overboord gegooid. Het resultaat is simpel: Iran zal zijn nucleaire programma voortzetten maar het Internationaal Atoomagentschap zal de ontwikkelingen kunnen blijven volgen. Om zich gedeeltelijk terug te trekken baseert Iran zich op de artikelen 26 en 36 van de nucleaire overeenkomst, een overeenkomst die niet op basis van vertrouwen maar op basis van respect voor de wet is ondertekend. Dat is de reden waarom Iran zijn derde terugtrekkingsstap aankondigde, namelijk het vergroten van de voorraad verrijkt uranium en het vervangen van zijn IR-1 en IR-2m- door IR-6-centrifuges wat, zoals in paragraaf 39 wordt aangehaald, pas in 2026 had mogen gebeuren.
Europa heeft al zijn mogelijkheden aangewend om Iran ervan te overtuigen zich niet terug te trekken, maar het mocht niet baten. Iran is overgegaan van een “geduldstrategie” naar een “agressieve strategie” en zal niet langer een zachte aanpak accepteren. Het land heeft sinds 1979 sancties ondergaan en hoewel het heeft geleerd ermee te leven, is het geduld op.
De VS heeft Iran niets anders te bieden dan nieuwe sancties en extra druk op Europa, dus het oude continent volgt zijn weg op de terugtrekking van de deal.
De Amerikaanse regering was van plan om verschillende coalities te vormen, waaronder een Arabische NAVO, maar heeft tot nu toe nog geen enkel bondgenootschap tot stand kunnen brengen.
De Amerikaanse leiders dachten dat het Iraanse regime binnen enkele maanden zou vallen en dat de bevolking zich tegen hun leiders zou keren. Niets van dit alles is gebeurd. Integendeel: Trump en zijn neoconservatieven brachten de Iraanse pragmatici en hardliners samen op dezelfde golflengte.
De VS hebben de mogelijkheid voor elk gematigd debat met mensen als Rouhani en Zarif tenietgedaan en laten zien dat het te onbetrouwbaar is om er een geloofwaardige afspraak of overeenkomst mee te maken.
Iran voelt zich sterker: het heeft een Amerikaanse drone neergehaald, verschillende tankers gesaboteerd en, ondanks de aanwezigheid van de Royal Navy in de buurt, een onder Britse vlag varende tanker in beslag genomen. Het heeft laten zien dat het klaar is voor de oorlog zonder dat het daartoe heeft aangezet.
Iran weet dat haar bondgenoten in Libanon, Syrië, Irak, Jemen en Palestina in het geval van oorlog als één geheel zullen optreden. De Iraanse autoriteiten gebruikten geen revolutionaire of sektarische slogans om de Amerikaanse sancties onderuit te halen maar slaagden er in plaats daarvan in om nationale solidariteit te creëren achter hun krachtig beleid van confrontatie met de VS.
Washington, dat grotendeels verantwoordelijk is voor de status quo in de Golf, is er niet in geslaagd de vastberadenheid van Iran te verzwakken en is er tot nu toe niet in geslaagd de Iraanse economie te ondermijnen.
Het beweert dat het “verstikkingsbeleid”succesvol is geweest, maar Iran doet niet de knieval waarop de Amerikaanse regering hoopte en Washington zal de spanning die het in het Midden-Oosten en de Golf heeft gecreëerd moeten proberen goed te praten.
Iran past zijn beleid ten aanzien van de VS en Europa op dezelfde manier toe als Iraniërs een Persies tapijt weven. Het duurt enkele jaren om een handgemaakt tapijt af te werken en nog vele jaren om het te verkopen. De nucleaire deal had een aantal jaren van voorbereiding nodig, maar nog meer tijd om de acceptatie door en het vertrouwen van de ondertekenaars waar te maken.
De ongerijmde beslissing van Trump heeft al dat werk tenietgedaan. De VS en Europa hebben het initiatief verspeeld. Europa is politiek niet in staat om zich tegen de Amerikaanse sancties te verzetten, noch beschikt het over voldoende instrumenten of mogelijkheden die het Iran kan aanbieden en het zodoende aan de onderhandelingstafel kan dwingen.
Iran wordt sterker en veel moeilijker te temmen dan in het verleden. Het werpt zich op als een regionale macht en een uitdaging voor het westen. Het beschikt over geavanceerde nucleaire technologie en capaciteiten, een zelfvoorzienend bewapeningsprogramma en het versterkt zijn bondgenoten in het Midden-Oosten.
Het is moeilijk te voorzien of er onderhandelingen tussen Iran en het Westen vóór november 2020, de datum van de Amerikaanse verkiezingen, zullen plaatsvinden. Iran is niet langer bereid om in 2019 te accepteren wat het in 2015 heeft ondertekend.
Trump is verantwoordelijk voor het nieuwe scenario. De vernietiging van de nucleaire overeenkomst is nu in het voordeel van Iran. Er komt een moment dat de Amerikaanse regering, ooit bewust van haar onwetendheid op het gebied van Iraanse zaken, spijt zal krijgen en zal vragen om terug te keren naar de onderhandelingstafel – misschien na Trump?
Maar de voorwaarden zullen zeker niet meer dezelfde zijn en het zou wel eens te laat kunnen zijn om Iran dan te laten aanvaarden wat het in 2015 is aangegaan.
Dit artikel is gepubliceerd door Elijah J. Magnier op ejmagnier.com, in de originele en overige talen, zodat veel lezers van de inhoud kunnen genieten. Het wordt niet gemaskeerd door Paywall. Elijah: "Ik wil mijn volgers en lezers bedanken voor het vertrouwen en de steun. ....... Uw bijdrage, hoe klein ook, helpt de continuïteit te waarborgen. Dank u."