Bron: Thierry Meyssan Voltaire Network 27 February 2018
Aan het einde van 2010 begon een reeks oorlogen, die aanvankelijk werden gepresenteerd als populaire opstanden. Achtereenvolgens werden Tunesië, Egypte, Libië, Syrië en Jemen onder de voet gelopen door de «Arabische Lente», een herhaling van de «Grote Arabische Opstand» van 1915, geïnitieerd door Lawrence of Arabia – met het verschil dat ze deze keer niet zouden vertrouwen op op de steun van de Wahhabieten, maar de Moslim Broederschap.
Al deze evenementen waren zorgvuldig gepland door het Groot Brittanie vanaf 2004, zoals onthuld door de interne documenten van het Foreign Office, gelekt door de Britse klokkenluider Derek Pasquill [1]. Met uitzondering van de bomaanslagen op Tripoli (Libië), in augustus 2011, werden ze niet alleen geboren uit de niet-gewelddadige destabilisatietechnieken van Gene Sharp [2], maar ook uit de 4e generatieoorlog van William S. Lind. [3] .
Geïmplementeerd door de Amerikaanse legers, overlapt het Britse project van de ‘Arabische lente’ met dat van het Amerikaanse leger – de vernietiging van samenlevingen en staten op regionaal niveau, zoals geformuleerd door admiraal Arthur Cebrowski, gepopulariseerd door Thomas Barnett [4], en geïllustreerd door Ralph Peters [5].
De gebeurtenissen leken in het tweede kwartaal van 2012 te kalmeren, zodat op 30 juni in Genève de Verenigde Staten en Rusland instemden met een nieuwe verdeling van het Midden-Oosten.
De Verenigde Staten hebben hun handtekening echter niet gerespecteerd. Een tweede oorlog begon in juli 2012, in Syrië en vervolgens in Irak. Kleine groepen en commando’s werden opgevolgd door uitgestrekte landlegers bestaande uit jihadisten. Dit was niet langer een 4e Generatie Oorlog, maar een klassieke fronten oorlog, aangepast vanuit de technieken van Abou Bakr Naji [6].
Deze keer, in overeenstemming met het werk van Robin Wright [7], werd de intentie om heropening van de «Zijderoute» te voorkomen toegevoegd aan de twee voorgaande doelstellingen toen China zijn ambitie openbaarde.
De gebeurtenissen leken te kalmeren tijdens het laatste kwartaal van 2017, na de nederlaag van Daesh, maar de investeringen in de conflicten waren zodanig dat het onmogelijk leek voor de partizanen van oorlog om op te geven zonder hun doelen te bereiken.
We zagen vervolgens een tweede poging om de vijandelijkheden opnieuw te lanceren met de Koerdische kwestie. Na een eerste mislukking in Irak was er een tweede mislukking in Syrië. In beide gevallen dwong het geweld van de agressie Turkije, Iran, Irak en Syrië om zich te verenigen tegen hun externe vijand.
Ten slotte besloot het Verenigd Koninkrijk om zijn initiële doelstelling van overheersing via de Moslimbroederschap voort te zetten, en met dat doel creëerde hij de «Kleine Groep», zoals onthuld door Richard Labeviere [8]. Deze geheime structuur omvat Saoedi-Arabië, de Verenigde Staten, Frankrijk en Jordanië.
Van hun kant hebben de Verenigde Staten zojuist besloten hun strijdkrachten tegen China te concentreren, zoals Kurt Campbell beschreef in “Pivot to Asia” [9] . Daartoe hervormen zij de vierzijdige veiligheidsdialoog met Australië, India en Japan.
Ondertussen gelooft het westerse publiek, dat het enige conflict dat het gehele Grotere Midden-Oosten, van Afghanistan tot Libië, heeft verwoest, een opeenvolging is van burgeroorlogen voor democratie.
[1] When Progressives Treat with Reactionaries. The British State’s flirtation with radical Islamism, Martin Bright, Policy Exchange, September 2004. “I had no choice but to leak”, Derek Pasquill, New Statesman, January 17, 2008.
[2] Making Europe Unconquerable: The Potential of Civilian-based Deterrence and Defense, Gene Sharp, Taylor & Francis, 1985.
[3] “The Changing Face of War: Into the Fourth Generation”, William S. Lind, Colonel Keith Nightengale, Captain John F. Schmitt, Colonel Joseph W. Sutton, Lieutenant Colonel Gary I. Wilson, Marine Corps Gazette, October 1989.
[4] The Pentagon’s New Map, Thomas P.M. Barnett, Putnam Publishing Group, 2004.
[5] “Blood borders – How a better Middle East would look”, Colonel Ralph Peters, Armed Forces Journal, June 2006.
[6] The Management of Savagery : The Most Critical Stage Through Which the Umma Will Pass, Abu Bakr Naji, 2005. English version translated by William McCants, Harvard University, 2006.
[7] “Imagining a Remapped Middle East”, Robin Wright, The New York Times Sunday Review, 28 septembre 2013.
[8] « Syrieleaks : un câble diplomatique britannique dévoile la “stratégie occidentale” », Richard Labévière, Observatoire géostratégique, Proche&Moyen-Orient.ch, 17 février 2018.
[9] The Pivot: The Future of American Statecraft in Asia, Kurt M. Campbell, Twelve, 2016.